Odkrycie roku

„Życie, jest dramatem i nawet istoty z natury swej najszlachetniejsze,

zaznać muszą goryczy zawistnego i kapryśnego losu”.

Nigdy nie sądziłam, że będę zachwycała się współczesną literaturą, a już na pewno nie tą obyczajowo – kryminalną. Nadszedł, jednak ten czas, kiedy postanowiłam sięgnąć po jedną z tego typu pozycji i o dziwo bardzo mi się podobała. Pani Katarzyna Targosz, jest moim tegorocznym odkryciem, a Jej pozycja Sanatorium Doktora Kramera hitem na moich półkach, mimo że polskim.

Od bardzo dawna jestem uprzedzona do naszych współczesnych Autorów, książki są z reguły na jedno kopyto, brak porywającej akcji, tacy sobie bohaterowie… No cóż, po prostu tego nie czytam, choć klasykę literatury polskiej, jak Orzeszkowa, czy Prus uwielbiam. Na pozycję Sanatorium doktora Kramera polowałam długo i muszę uczciwie przyznać, że to był strzał w dziesiątkę.

Sam opis pozycji kojarzył mi się z horrorem Zakonnica, do tego tajemnica posiadłości, zbrodnia w tle, ludzie pełni sekretów, musiałam to przeczytać. Na okładce, jest napisane, że jest to seria Opowieści z wiary, co jeszcze bardziej mnie zaskoczyło, ponieważ opis na to nie wskazywał. Bardzo lubię tę serię, więc tym bardziej byłam zaciekawiona i zaintrygowana.

Mamy tutaj luksusowy ośrodek leczenia zaburzeń psychicznych, jego mieszkańcy skarżą się, na nocne hałasy uważając, że stary budynek nawiedzany jest przez duchy. Przestraszeni domagają się od właścicielki, aby sprowadziła kogoś kompetentnego, kto zajmie się tym tematem. Dyrektor Aldona Gwież, prosi o pomoc zakon, wysłana przez niego zakonnica, to nie tylko znawczyni spraw duchowych, okazuje się bowiem, że przybywa ona z jeszcze inną misją. Siostra szybko zauważa, że w dawnym sanatorium Kramera dzieją się dziwne i osobliwe rzeczy. Akcja nabiera rozpędu, problemy się piętrzą, a bohaterowie nie są do końca jednoznaczni.

Książka mnie zaczarowała. Już od pierwszej strony spotykamy się z sekretem, problemem i mrokiem wokół akcji. Pozycję tę czyta się szybko, ponieważ zwroty akcji wciągają na całego. Zastanawiałam się, dlaczego właśnie Opowieści z wiary, ale faktycznie Pan Bóg każdemu z naszych bohaterów kreśli plan na życie. Fani zarówno powieści obyczajowych, jak i kryminału z wątkiem paranormalnym będą zachwyceni. Publikacja trzyma w napięciu, zaskakuje, aby ostatecznie poukładać się w całość. Nie sądziłam, że to napiszę, ale jest to jedna z tych pozycji, do których z pewnością będę wracała.

Całą serię Opowieści z wiary polecam, ale Sanatorium Doktora Kramera w szczególności. Czekam na kolejne, tak dobre pozycje Autorki.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa eSPe

 

Godna uwagi

"Na chwałę Wszechmocnego Boga, który specjalną łaskawością obdarzył Dziewicę Maryję, ku czci Syna Jego, nieśmiertelnego Króla wieków oraz Zwycięzcy grzechu i śmierci, dla powiększenia chwały jego Błogosławionej Matki, ku niewypowiedzianej radości całego Kościoła powagą Pana Naszego Jezusa Chrystusa, Świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, oświadczamy i określamy jako dogmat prawdę przez Boga objawioną, że Niepokalana Bogarodzica zawsze Dziewica Maryja, po dopełnieniu życia ziemskiego z ciałem i duszą została wzięta do nieba"

Pius XII

Kult maryjny w Polsce i na świecie cieszy się dużym uznaniem i popularnością. Fatima, Guadalupe, Medjugorie, Licheń, Częstochowa, to tylko niektóre z miejsc poświęconych matce Jezusa Chrystusa. Co roku przybywa tam miliony osób, aby modlić się przed obrazami i figurami Madonny.

Trzeba przyznać, że świąt kościelnych poświęconych Maryi, jest znacznie więcej niż tych poświęconych samemu Bogu Ojcu, czy Jego Synowi, co nie jest do końca normalne. Mimo, to cieszą się one uznaniem wierzącego ludu. Pozycji o samym kulcie maryjnym, cudach i objawieniach powstało wiele, jedne są lepsze inne gorsze, ale z całą pewnością wiele z nich zasługuje na uwagę, jeśli nie ze względów wiary to nauki.

Najnowsza pozycja poświęcona Maryi, czyli Maryja biografia, którą miałam okazję czytać, jest kolejną książką, na którą warto zwrócić uwagę zaraz po moim zdaniem bardzo dobrym Sekrecie Guadalupe. Nie do końca zgodzę się, że publikacja ta jest biografią Maryi, Biblia bardzo szczątkowo mówi o jej osobie, dosłownie w kilkunastu zdaniach. Myślę, że bardziej jest to biografia samego kultu maryjnego zarówno w Polsce jak i za granicą.

Pan Grzegorz Górny i Pan Janusz Rosikoń, w swej książce zabierają nas w świat nie tylko samej Madonny, ale także historii Ziemi Świętej, oraz wydarzeń biblijnych takich jak np. ucieczka do Egiptu, czy historycznymi, jak Cud nad Wisłą. Muszę przyznać, że pozycja ta ma wielki walor artystyczny i historyczny. Możemy znaleźć w niej wiele zdjęć przedstawiających obrazy najznakomitszych artystów, którzy uwieczniali na swoich płótnach wizerunki Maryi, fotografie sanktuariów, miejsc związanych z samym kultem, czy opisy podejścia władców do tematu czczenia Dziewicy.

Z całą pewnością, dla osoby wierzącej, która w swoim życiu uważa postać matki Jezusa, za znaczącą i wartościową książką ta będzie uzupełnieniem, jego wiary. Z protestanckiego punktu widzenia, pozycja ta, to bardziej zbiór domysłów jeśli chodzi o szczegółowe życie Miriam z Nazaretu oraz otoczki wokół niej wytworzonej niż zbiór faktów. Jakkolwiek by do tego nie podejść, moim zdaniem naprawdę wspaniała szata graficzna, uczciwe ekskluzywne wydanie, oraz wielkie starania Autorów, aby jakość zarówno zdjęć, jak i tekstu była wysoka, zasługują na to, aby pochylić się nad tym dziełem.

Z reguły albumy tego typu, są drogie, co moim zdaniem jest dużym problemem, ponieważ nie każdego stać, aby zakupić wartościową pozycję, natomiast w tym przypadku uważam, że cena jest dużym atutem, więc dla osób wierzących pozycja ta, to wisienka na torcie wśród wszelkich publikacji o Maryi.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Rosikon Press

 

Nowa przygoda

„Ukończenie gry jest często najszybszą drogą do uwolnienia się od gry, która, jeśli nieukończona wraca jako ambicja, a jako „zakazany owoc” smakuje lepiej – w kafejce internetowej, w domu kolegi, w garażu na laptopie lub na smartfonie. Ludzie mają znacznie więcej motywów gry niż przyjemność i „karmienie” mózgu dopaminą”.

To już trzeci tom, jednej z lepszych serii dla dzieci o świecie Minecraft, oraz czyhających w nim niebezpieczeństwach. Fantastyczna seria Przygody w świecie Minecraft podbiła moje serce i nadal pozostaje jedną z moich ulubionych, mimo że przygody Frigiela i Fluffi’ego także mi się bardzo podobały.

Po dwóch poprzednich tomach, czyli powstaniu Herobrine, oraz mojego ulubionego świata Netheru, przyszedł czas na Dzień Creeperów. Muszę przyznać, że nie gram w samą grę, ale dzięki tym pozycjom w końcu wiem, co jest czym i mniej więcej, o co chodzi w samej grze, choć te bloki nadal mi się zlewają i mam problem z odróżnianiem biomów.

W naszym trzecim tomie przygód bohaterowie Josh, Andre i Suzy nadal poszukują Herobrine’a, który przebywa w grze już od stu lat (czasu gry) i nadal może w każdej chwili przejąć kontrolę nad Internetem. Trójka inteligentnych dzieciaków przemierzając świat mobów, dociera do kolejnego miasta, które zostaje oblężone przez creepery. Nasi bohaterowie starają się pomóc mieszkańcom i dowiadują się, że ataki spowodowane są manipulacją oraz sterowaniem kogoś, kto za wszelką cenę chce objąć władzę.

Czym są creepery? Są to wrogie stworzenia, które można spotkać w świecie gry w dowolnym momencie i miejscu. Zamiast po prostu atakować gracza, zbliżają się do niego (zwykle w ukryciu) i eksplodują, niszcząc każdy obiekt w okolicy i potencjalnie raniąc gracza, jeśli nie znajduje się poza zasięgiem jego rażenia. Aż do momentu przeczytania tej pozycji naprawdę nie wiedziałam, kim są te stworzenia. W Dniu Creeperów akcja toczy się na pewno o wiele szybciej, przygody są coraz bardziej rozbudowane, dorastają wraz z czytelnikiem, co po prostu kocham w takich książkach.

Nadal zaskakuje mnie objętość tych publikacji, ponieważ zawsze czuję, jednak niedosyt gdy kończę książkę. Jestem przyzwyczajona do obszernych pozycji, a te są po prostu niemal, jak czasopismo. Ze względu na to, że z każdym tomem robi się poważniej, czekam na kolejne części. Przebywanie w świecie dorastających emocjonalnie przyjaciół sprawia mi wiele przyjemności. Sama jestem tym zaskoczona, ponieważ świat gier komputerowych nigdy nie był dla mnie interesujący, jak widać człowiek na starość mądrzeje😊

Cóż tu dużo mówić, polecam bez dwóch zdań i czekam na więcej.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Nowa seria

W ciągu ostatnich miesięcy pojawiło się na rynku wydawniczym mnóstwo nowych serii dla dzieci. Rzadko czytam tego typu publikacje, może dlatego, że im mam więcej lat tym bardziej wolę coś głębszego, jednak muszę przyznać, że dla swoich dzieci starannie wybieram książki, nie podążając za panującą modą. Nie zawsze coś, co jest modne, jest dobre, a już na pewno nie zawsze mimo wszechobecnej opinii, na pewno tą książką dla najmłodszych jest.

Bardzo chętnie, sięgnęłam niedawno po Georga, który znajduje ukryte pod ziemią miasto, czy grupę dziwaków z Nevermoor. Teraz odkryłam kolejnego naprawdę wspaniałego Pisarza dla dzieci, a mianowicie Pan Davida Baddiela. Skusiłam się, ze względu na świetny tytuł na powieść Agencja wynajmu rodziców. Wybierz swoich wymarzonych rodziców i nie żałuję. Tytuł mocno chwytliwy, kto nie uważał, że bardzo chętnie zmieniłby rodziców zwłaszcza w okresie dojrzewania😊 właśnie ze względu na ten tytuł postanowiłam zapoznać się z twórczością Pana Baddiela.

Nasz młody gniewny bohater dziesięcioletni Barry tworzy listę rzeczy, za które obwinia swoich rodziców. Pojawiają się tam takie pozycje, jak to, że są nudziarzami, czy cały czas są zmęczeni. Pewnego dnia w złości wypowiada życzenie, że chciałby mieć nowych rodziców i zostaje przeniesiony do równoległego świata, w którym jest to możliwe, bo tam właśnie dzieci same wybierają sobie rodzinę. Barry, jest tym zachwycony, ale okazuje się, że wybór nie, jest taki prosty, a w ostateczności, że być może należało się cieszyć z tego co się ma.

Agencja wynajmu rodziców to książka nie tylko o możliwości spełnienia swoich marzeń, ale przede wszystkim o tym, że w życiu warto docenić to co się już posiada. Pozycja ta pokazuje nam, także trudy dojrzewania, oraz relacje rodzinne widziane oczami dziecka. Mądra, ciepła opowieść, dająca dużo do myślenia z całą pewnością spodoba się młodszym dzieciom. Publikacja zawiera, również fantastyczne obrazki Pana Jima Fielda, który został nagrodzony za swoje zabawne prace nagrodą Roald Dahl Funny Prize.

Bardzo miło spędziłam czas z Barrym, oraz jego rodziną. Uwielbiam pozycje dla dzieci, które uczą, bawią i zmuszają do myślenia, a ta jest właśnie jedną z nich. Nietuzinkowi bohaterowie, dziecięce pragnienia, problemy wieku dorastania, na które my dorośli często nie zwracamy uwagi, zachęcają do zapoznania się z tą powieścią. Jest to jedna z tych książek, która wywołuje wiele emocji, potrafi wzruszyć i rozbawić, a także zacieśnić więzi w domu. Autor stworzył, wiele innych dzieł dla dzieci, mam zamiar zapoznać się z kilkoma z nich. Dodatkowym atutem przygód Barry’ego, jest duży druk, który zachęca do czytania.

Warto sięgać po mądre lektury dla najmłodszych dlatego Pan David Baddiel moim zdaniem powinien znaleźć się w domowej biblioteczce.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Lemoniada

 

Więcej i więcej

„Nigdy nie uczcie dzieci niczego, czego nie jesteście absolutnie pewni. Lepiej, aby nie znały tysiąca prawd, niż by w ich sercu tkwiło choćby jedno kłamstwo”.

Ruskin

Jak w dorosłym świecie najlepiej leczyć swoje kompleksy? Zmusić własne dziecko, aby było tym, kim nam nie udało się być, oraz robiło jeszcze więcej, niż sami mieliśmy okazję lub mogliśmy robić. Przychodzi na świat mały człowiek, nad którym bardzo często pochylają się osoby, z góry układające mu życie. Już wiedzą, do jakiego przedszkola pójdzie, co będzie nosiło, jakiej muzyki słuchało, na jakie zajęcia dodatkowe chodziło, na jakie pójdzie studia i kim zostanie w przyszłości.

Lata lecą i rodzice twardo realizują swój plan, stworzenia dorosłego idealnego z mnóstwem umiejętności, najczęściej zupełnie nieprzydatnych w życiu. Porównują i się doszukują. Dlaczego Ty masz trójkę, jak Twój kolega ma piątkę? Musisz być lepszy od niego. Pamiętaj bez tego, czy tamtego daleko nie zajdziesz, tyle mądrości życiowych a każda z nich gorsza od poprzedniej. Aż w końcu przychodzi dzień, że dziecko lub nastolatek mówi dość… W najgorszym wypadku popełnia samobójstwo, a rodzic lamentuje dlaczego? Przecież tyle mu daliśmy.

Szacuje się, że na świecie coraz więcej młodych ludzi, oraz małych dzieci doznaje wypalenia spowodowanego presją osiągnięć, oraz pogonią za sukcesem, co bardzo często także zamienia się w depresję. Na kliniczną depresję cierpi 1% dzieci przedszkolnych powyżej 2-, 3-go roku życia, 2% w grupie dzieci 6-12 lat oraz do 20% w grupie młodzieńczej. Na przestrzeni lat ukazało się w tym temacie sporo publikacji i jedną z nich jest książka Wypalone dzieci Pana Michaela Schulte – Markworta.

Autor ceniony psychiatra, na łamach swej publikacji dzieli się z czytelnikiem swoim doświadczeniem w pracy z dziećmi wypalonymi oraz z depresją. Przedstawia obszerne opisy przypadków, diagnozę, oraz postawy rodziców jak i samych zainteresowanych. Poświęca dużo miejsca, opisując przyczyny prowadzące do problemów psychiatrycznych wśród dzieci i młodzieży, a także wszelkie dostępne formy terapii.

Wypalone dzieci, to książka, którą przeczytałam z wielkim zainteresowaniem. Patrząc na to, jak dziś wygląda system edukacji w naszym kraju, oraz coraz większa pogoń za pieniądzem i sukcesem nic dziwnego, że do gabinetów psychiatrycznych trafia coraz więcej przeciążonych młodych ludzi i (o zgrozo) zaskoczonych rodziców. Myślę, że to jedna z lepszych książek, jakie udało mi się przeczytać w tym temacie. Pisarz porusza wiele ważnych kwestii, jak np. wpływ środowiska rodzinnego, czy szkolnego na stan psychiczny uczniów i małych dzieci, nadmiar obowiązków, przeciążenie sensoryczne, wieczną pogoń za sukcesem, czy spełnianie marzeń rodziców.

Ciekawe, jest to, że niemal każdy z nas wie, że dzieci to nie roboty, ale i tak ciągle uważamy, że powinny więcej i więcej, co potrafi skończyć się tragicznie.

Moim zdaniem publikacja Wypalone dzieci to pozycja ważna dla każdego rodzica i nauczyciela. Ponieważ jestem fanką wszelkiego rodzaju poradników wychowawczych, ale tych mądrych polecam.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Dobra Literatura

 

Romans prawie, jak u Marqueza

„Ze wszystkich twarzy wybrać tę jedną twarz. Z kakofonii głosów zatrzymać ten jeden głos. Z dotyków rąk zapamiętać ten jeden uścisk.

A potem - potem być parasolką w deszczu, słońcem w pochmurnym dniu, gwiazdą zaranną w nocy, kożuszkiem w zimie, opoką, gdy zacznie drżeć ziemia.

I tak wciąż - przez dnie i noce, miesiące i lata - tęsknić za sobą coraz bardziej, potrzebować siebie nieustannie. Patrzeć w tę jedyną twarz i czytać w niej, co wielkie. Odkrywać nowe pokłady mądrości i uczucia. Przepraszać za jakieś wpadki, nietakty, niedelikatności, gry niepotrzebne, słowa zbyteczne, czyny nieuprzejme. I cieszyć się słońcem, ciepłem, oparciem.

Być razem zawsze: tu na ziemi i po śmierci”.

Mieczysław Maliński

Po ostatniej pozycji Pani Elin Hilderbrand Lato 69 przyszedł czas na kolejną powieść tym razem typowo o miłości I nadejdzie lato. Z jakiegoś nie do końca znanego mi powodu, ta publikacja mocno mi się kojarzyła z książką Gabriela Marqueza Miłość w czasach zarazy.

I nadejdzie lato, to druga pozycja Pisarki, która bardzo mi się podobała. Tak myślę, że chyba bardziej niż poprzednia. Śledząc ostatnie nowości jeśli chodzi o kategorię romans, niemal wszystko, jest na jedno kopyto, fabuła podobna, bohaterowie identyczni, a brak świeżości zaczyna nudzić. Czytając opis z tyłu książki Pani Hilderbrand pomyślałam w końcu coś odżywczego.

Bardzo lubię Pana Marqueza. Jego publikacje są napisane z ogromną czułością, oddając wszystkie kolory miłości i relacji społecznych. Przyznam, że Autorka mnie zaskoczyła, pisząc coś bardzo podobnego. Dwadzieścia osiem lat zakazanej namiętności, powieści spokojnie mogłaby zdobyć niejedną nagrodę. Nauczycielka angielskiego z nic nieznaczącej wyspy i mąż popularnej polityczki, która ubiega się o fotel prezydenta, spotykają się jeden raz w roku, co roku o tej samej porze, aby choć przez chwilę cieszyć się sobą nawzajem i swoją miłością. Mijają lata i dekady, pokolenia się zmieniają, jedni się rodzą, inni odchodzą… To opowieść o romansie, który na zawsze zmienia rodzinę, bieg wydarzeń i historię.

Publikacja przepiękna, napisana prostym językiem, pokazująca nam, że prawdziwa miłość mimo tego, ze nie spełniona w normalnym związku może trwać na zawsze. To uczucie, które trwa, mimo że przyszłość dla niego nie istnieje. Momentami refleksyjna, zmuszająca do myślenia, wyciągająca z człowieka, to co rzadko może ujrzeć światło dzienne. Elin Hilderbrand po raz kolejny bezsprzecznie serwuje nam dawkę, porządnych, momentami trudnych emocji. Mimo że pozycja opisuje losy bohaterów i ich rodzin każdy z nas może w niej odnaleźć siebie… Miłość ma różne oblicza, czasami trudna, czasami wymagająca poświęceń, ale zawsze warta tego, aby o nią walczyć.

Nie czytując dużej ilości romansów połączonych z obyczajówką, tę książkę polecam. Naprawdę miło spędziłam przy niej czas, znajdując na jej stronach także coś dla siebie.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Poradnia K

 

Nowa przygoda

To już drugi tom kultowej serii Minecraft Przygoda w świecie Minecraft. Portal. O ile w pierwszej części zapoznaliśmy się z dwójką niepozornych nastolatków, którzy dopiero wkraczają w świat wirtualnej gry, o tyle w drugiej akcja staje się coraz bardziej dynamiczna oraz niebezpieczna, no i tutaj mamy już trójkę bohaterów.

Jeśli ktoś nie czytał, przypominam, że tom pierwszy to przygody dwóch braci, którzy spotykają na swej drodze Herobrine, co wciąga ich w wir niespotykanych i niezwykłych zdarzeń. Tom drugi, rozpoczyna się w momencie wkroczenia Josha i Andre w świat Minecraft, który jest kompletnie odrębną rzeczywistością od naszej. Cel, jaki przyświeca naszym bohaterom, to powstrzymać Herorine, zanim on rozpocznie walkę z ludzkością.

W tej części Portal, to oryginalnie miejsce, które prowadzi do Netheru, czyli piekła. Aby się tam dostać, potrzebujemy krzesiwo, oraz co najmniej 10 bloków obsydianu, z których układamy portal. Nether, to wyprodukowana struktura, która działa jako brama pomiędzy światem zewnętrznym a wymiarami sieciowymi. W tę krainę zapuszczamy się, aby stworzyć sieć portali do odległych biomów (światów).

Nasi bohaterowie zapuszczają się w ten niebezpieczny świat, aby chronić nie tylko samą grę, ale także siebie nawzajem.

Z całą pewnością drugi tom, jest bardziej dynamiczny i akcja toczy się w nim szybciej. Mam też wrażenie, że sama przygoda jest bardziej rozbudowana i opowiedziana z większym zapałem. Zarówno Portal, jak i Herobrine są niemal tej samej grubości i zajmują dosłownie kilkanaście minut uczciwego czytania. Jak już wspominałam wyżej, do naszych głównych bohaterów dołącza Suzy, wiec droga bez powrotu robi się łatwiejsza do przejścia, w grupie zawsze raźniej. Jestem ciekawa, czy w kolejnych częściach pojawią się nowe postacie. Pomysł na przygodę fantastyczny, obie części wciągają, a coraz bardziej rozbudowująca się fabuła skłania do zapoznania się z kolejnym tomem.

Trochę się bałam, że druga część będzie agresywna, szczerze mówiąc, nie za bardzo lubię tego typu pozycje, ale nie okazało się, że książka nadaje się dla młodszych czytelników i nie spędza snu z powiek jakimś zabijaniem wieśniaków, czy innymi epizodami. Jeśli ktoś nie interesuje się Minecraftem i w ogóle nie wie, o co chodzi w tej grze, to z całą pewnością seria książek Pana Stuarta, będzie dobra na początek przygody.
Oczywiście o tym świecie powstało wiele publikacji, ale wydaje mi się, że ta seria, ma ten atut, że opowiadania nie są długie, co sprawi, że zachęci nawet tych najbardziej opornych na czytanie.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Historia ludności po 1918 roku

„Być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo, zwyciężyć i spocząć na laurach to porażka. Kto chce, ten może, kto chce, ten zwycięża, byle chcenie nie było kaprysem lub bez mocy”.

Józef Piłsudski

Rok 1918 przyniósł Polsce i jej narodowi wielkie zmiany. Odzyskanie niepodległości po 123 latach niewoli, stało się nie tylko wydarzeniem historycznym, ale także histerycznym, co odzwierciedla podejście ludności, oraz polityków w tamtym okresie, kiedy to nie wyobrażano sobie Polski bez Austrii, Rosji i Prus.

Mimo szczęścia spowodowanego wolnością, do dziś odczuwamy skutki zaborów, a Polska mimo jedności pozostaje podzielona pod względem, chociażby ekonomicznym poszczególnych terenów, czy gospodarczym. II Rzeczypospolita, pozostaje historycznie, jednym z najjaśniejszych okresów w dziejach kraju, choć trwała nie długo, a dojście do niej zostało okupione krwią zarówno wojskowych, polityków jak i cywilów.

Do odzyskania niepodległości doszło głównie dzięki uporowi, staraniom oraz wytrwałości i ofiarności polskiego społeczeństwa. Mimo trwającej ponad sto lat niewoli, krwawo stłumionych powstań narodowych, represji politycznych, zsyłek na Syberię, nasilającej się polityki rusyfikacji i germanizacji na przełomie XIX i XX wieku, Polacy nie porzucili marzeń o odzyskaniu niepodległości. Jak, jednak odnaleźć się w tej nowej polskiej rzeczywistości?

Pan Waldemar Łazuga, w swej pozycji Uwikłani w przeszłość, która jest kontynuacją pozycji Kalkulować… Polacy na szczytach c.k monarchii, tym razem rzetelnie obrazuje czytelnikowi, jak po roku 1918 w Polsce odnajdywali się ludzie, którzy byli czołowymi postaciami Austro – Węgier. W pozycji tej opisanych mamy kilak ważniejszych osób takich, jak np. Ludwik Ćwikliński, czy Leon Byliński. Każde z tych nazwisk związane było mocno ze starą monarchią, oraz światem, który już przeminął. Książka Pana Łazugi to obszerna rozprawa o tym, jak traktowano „Austriaków” w II Rzeczypospolitej na gruncie akademickim, politycznym, czy woskowym.

Bardzo lubię tego typu publikacje. Przybliżają one tę nieopowiedzianą historię, o której nie mówi się w szkole. Książka, jest naprawdę obszerna i trochę bałam się, że nie dam rady przeczytać jej w całości, ponieważ jest to raczej wywód naukowy, opatrzony dość trudnym słownictwem. Mocną stroną tej pozycji są przypisy odsyłające czytelnika do innych poruszających dany temat publikacji. W ogóle uważam, że szeroka gama przypisów w książkach historycznych i naukowych, jest tym, co podnosi wartość dzieła.

Uwikłani w przeszłość, to z całą pewnością pozycja trudna i nie dla każdego. Nawet fani historii mogą być nią znudzeni, to bardziej publikacja dla koneserów, oraz tych, którzy interesują się bardzo szeroko pojętą wręcz rozdrobnioną historią Polski. Autor zawarł tutaj także mnóstwo wspaniałych zdjęć, które przedstawiają najbardziej znane osoby ówczesnego okresu, jak Julian Dunajewski, czy Stanisław Starzewski. Obie pozycje,Uwikłani w przeszłość i Kalkulować… Polacy na szczytach c.k monarchii, można potraktować jako dylogię.

Ze względu na to, że Pisarz za swoje książki zostawał wielokrotnie nagradzany, z pozycją tą warto się zapoznać.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Coś niesamowitego

„Cud jest najukochańszym dzieckiem wiary. Cud zdarza się tylko raz, a gdy się objawia, przemawia językiem tajemnic, które ujawniwszy się, giną na zawsze”.

Objawienia, zaraz po Całunie Turyńskim i Świętym Graalu, jeden z najciekawszych moim zdaniem tematów, o którym warto wiedzieć więcej. Jeśli doliczymy do tego dodatkowo tajemnice stygmatów, opętań, oraz historię ludzi, którzy zaufali, Opatrzności Bożej jak np. Maksymilian Maria Kolbe mogłabym siedzieć i czytać o tych rzeczach cały czas i bez końca.

Moim ostatnim odkryciem, którym przyznam, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona, jest Wydawnictwo Rosikon Press, a wraz z nim cała seria nagrodzona Feniksem o największych tajemnicach ukrytych w wierze Kościoła Rzymskokatolickiego. Wśród nich pozycja, którą jestem absolutnie zafascynowana, czyli Sekrety Guadalupe rozszyfrowanie ukrytego kodu.

Matka Boża z Guadalupe, to jeden z najważniejszych obiektów kultu religijnego w Meksyku. Objawienie, jakiego doznał skromy i niczym niewyróżniający się Indianin Juan Diego na wzgórzu Tepeyac w roku 1531 sprawiło, że dziś do niepozornego miejsca na drugim końcu świata przyjeżdżają rocznie miliony wiernych i turystów. Matka Boża z Guadalupe ukazana została w płaszczu, na którym widoczne są gwiazdy. Jak udało się ustalić, są one odzwierciedleniem rzeczywistych gwiazdozbiorów w układzie, jaki miał miejsce 12 grudnia 1531 roku o godzinie 6.45 nad stolicą Meksyku. Zachowane są nawet proporcje w odległościach między gwiazdami.

Po roku 1917 miało miejsce wiele kolejnych objawień, niektóre z nich zostały uznane przez Kościół Rzymski za prawdziwe. Szacuje się, że właśnie po roku 1917 wizji tych było około 40 tysięcy. Do dziś zagadką pozostaje materiał, z jakiego była sporządzona farba do namalowania wizerunku Madonny. Płótno od lat stanowi tajemnicę dla badaczy, jak i dla okulistów. Konserwatorzy sztuki ze zdumieniem uznają, że obraz nie posiada żadnych poważnych braków, a powinien. Natomiast odbicie w źrenicach przebadane tysiące razy, fascynuje i stwarza duże pole do spekulacji.

Właśnie Panią z Guadalupe zajęło się Wydawnictwo Rosikon Press, tworząc jeden z najpiękniejszych albumów uzupełnionych historią Juana Diego, oraz kultem Madonny. Nigdy nie widziałam, tak pięknie wydanej książki związanej z objawieniami i kultem maryjnym. Pozycja zawiera ponad 270 stron, od których ciężko oderwać oczy.

Pan Grzegorz Górny wraz z Panem Januszem Rosikoniem poświęcili wiele czasu i zachodu, aby stworzyć dzieło tak przemawiające do czytelnika. Znajdziemy tutaj setki wspaniałych zdjęć ukazujących historię niezwykłego wizerunku. Najbardziej moim zdaniem fascynującym, jest to, które przedstawia źrenicę Maryi i jej odbicie. Dodatkowo Panowie uwiecznili tutaj całą historię Indian, samego miasta, powstania sanktuarium. Mamy także szczegółowy opis konstelacji gwiazd z płaszcza Madonny, coś niesamowitego.

Autorzy próbują wytłumaczyć nam w tekście, to co wydaje się niewytłumaczalne, czyli to, kim jest Pani z Guadalupe.

Muszę powiedzieć, że kult Guadalupe fascynuje mnie bardziej niż Fatima. Składa się na to wiele czynników, myślę, że jednym z nich jest na pewno to, że Matka Boża objawiła się Indianinowi, a jego historia, a później historia w ogóle Indian, do tej pory bardzo mnie interesuje. Pisarze pochylili się nad nią, co sprawia, że dla mnie książka ta jest jeszcze bardziej wartościowa.

Trzeba tutaj dodać, że pozycja ta nie jest tylko publikacją katolicką. Wiem, co zaraz powiedzą bracia Protestanci, że to herezja etc. Po naprawdę dokładnej analizie tego dzieła zapoznaniu się z opisami, zdjęciami oraz informacjami zawartymi w środku mogę uczciwie powiedzieć, że tutaj fenomen Guadalupe został potraktowany naprawdę rzetelnie, bardziej jako coś, co warto zbadać od strony naukowej, niż narzucanie komukolwiek swojej wiary i to, jest moim zdaniem w tej pozycji najważniejsze.

Książka w twardej oprawie ze skrzydełkami, Papier z gatunku tych ekskluzywnych, gdy bierzesz do ręki, nachodzi Cię onieśmielenie przed otwarciem, jestem zachwycona. Sekrety Guadalupe, to publikacja, do której z całą pewnością będę wracała nie ze względu na wiarę, ale ze względu na dużą wartość historyczną i naukową tego dzieła.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Rosikon Press

 

George i nudne wakacje

– Wejdź albo stój dalej za drzwiami, jak wolisz! – zawołała Pippi.

– Nie zmuszam nikogo do niczego!

Astrid Lindgren: „Pippi Pończoszanka” (1945)

W ostatnich latach obserwujemy coraz większy wzrost liczby wydawnictw, które publikują tylko, lub niemal tylko pozycje dla dzieci. Książki dla najmłodszych nie są już bure, czarnobiałe, jak to miało miejsce kilkadziesiąt lat temu. Dziś to z reguły piękne, graficznie teksty, które mają zachęcić młodego czytelnika do sięgnięcia po coraz to nową przygodę.

Są pozycje, które z biegiem lat stały się klasyką gatunku literatury dziecięcej np. książki Pani Astrid Lindgern, Lucy Maud Montgomery, czy w ostatnich czasach Pani J.K Rowling. Nawet my, jako dorośli mamy swoje ulubione pozycje dla dzieci i po latach bardzo chętnie do nich wracamy, ja do dziś chętnie biorę do ręki Polyanne, czy kultową już serię o przygodach Martynki Wandy Chotomskiej.

Trzeba tutaj napisać, że wielu rodziców nie wraca już do klasyki literatury dziecięcej, czasy się zmieniają i szukamy dla naszych dzieci książek, które wzbudzają coraz więcej emocji, dostarczają wrażeń i powodują, że nie można się od nich oderwać. Fantastyka dziecięca cieszy się dziś wielkim uznaniem, takie serie jak Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow, czy Swiftowie, nie schodzą z czołówek sprzedaży. Wydawnictwo Poradnia K po raz kolejny wychodzi do najmłodszych z ciekawą i wartościową serią przygód tym razem jedenastolatka w świecie podziemnego świata.

Po mojej ulubionej serii, o Allanie, oraz o chłopcu, który przyjaźnił się z jednorożcami czas na przygody Gregora. Nasz bohater to jedenastoletni chłopiec, który ma przed sobą perspektywę nudnych wakacji z babcią i swoją dwuletnią siostrą. Znudzony i sfrustrowany szuka sobie zajęcia na te upalne dni. Nic nie, jest jednak takie, jakim się wydaje i nasz bohater pewnego pięknego dnia przenosi się do świata mrocznego podziemia, w którym czeka go wiele przygód, zanim wróci na powierzchnię. Ukryty świat pod Nowym Jorkiem już na niego czeka, aby błagać o pomoc. Wentylacja nowojorskiego mieszkania przenosi go do tam, ludzie żyją w symbiozie z co najmniej dziwnymi stworzeniami, olbrzymimi pająkami, nietoperzami, czy karaluchami. Okazuje się jednak, że pokój, jaki panuje, jest bardzo zagrożony. Chłopiec nie chce mieszać się w problemy mieszkańców, ale gdy dowiaduje się, że w tym dziwnym świecie ma szansę odnaleźć swojego zaginionego ojca, wszystko się zmienia.

George i niedokończona przepowiednia to niezwykła powieść fantasy nie tylko dla dzieci. Wspaniała okładka ze skrzydełkami przyciąga uwagę, a fabuła budowana moim zdaniem niezwykle rzetelnie i skrupulatnie nie pozwala się nudzić. Książka przypomina mi serię o Arturze i Minimkach, która także bardzo mi się podobała. Nieprzeciętni bohaterowie, rodzeństwo, które próbuje wrócić do domu, wielka przyjaźń, wspaniale oddana miłość rodzinna to tylko niektóre atuty tej pozycji.

Przygody Georga, to powieść na parę godzin, Pani Collins (Autorka, także takiej pozycji jak Igrzyska śmierci) po raz kolejny tym razem w książce dla dzieci pokazuje swój talent i polot literacki. Ciepła opowieść o chłopcu, który zrobi wszystko, aby ratować swoją rodzinę, to książka, obok której nie można przejść obojętnie. Dodatkowym plusem, jest duży druk, który ułatwia czytanie. Do tej pory ukazały się dwa tomy tej publikacji, jestem niezmiernie ciekawa kolejnych przygód dzielnego chłopca, oraz jego fantastycznych przyjaciół. Przygody Georga polecam bez dwóch zdań.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Poradnia K

 

Przygoda Minecraft

Świat Minecraft, bezsprzecznie nadal podbija rynki światowe nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Komputerowa gra survivalowa, o otwartym świecie, to nie tylko obraz na komputerze, ale także coraz częściej przygoda zagarniająca rynek wydawniczy, zarówno dla młodszych, jak i dla starszych czytelników.

Moje dzieci, także grają w tę grę i interesują się wszystkim, co dotyczy świata podzielonego na biomy, więc gdy zobaczyłam serię książeczek Przygoda w świecie Minecraft, w aż szesnastu tomach pomyślałam, że muszę po tę pozycję sięgnąć. Pierwszy tom Herobrine Powstaje, przeczytałam, w 25 minut uznając, że było warto.

Pan S.D Suart zaprasza nas do świata dwóch braci Josha i Andre, którzy są bliźniakami. Ich tato pracuje w laboratorium rządowym, w którym testowany jest super komputer jedyny taki na świecie. Pewnego dnia chłopcy dostają się na chroniony hasłem serwer, który zawiera pierwotną wersję Mincrafta, która została stworzona przez samego Notcha. Podobno, jest to jedyna aktywna wersja, w której grasuje Herobrine. Chłopcy odkrywają w grze wiele tajemnic, które wciągają ich do świata pełnego przygód.

Dla niewtajemniczonych Herobrine to mroczny brat Notcha, który grasuje, po grze śledząc i zabijając innych graczy. Książka ma dosłownie nieco ponad 70 stron napisana dużymi literami, z całą pewnością stanie się ulubioną serią młodszych dzieci. Nie sądziłam, że spodoba mi się przygoda w świecie Minecraft. Nigdy ta gra mnie nie fascynowała, nie odróżniam na ekranie tych wszystkich bloków, dla mnie całość wygląda jednakowo, ale przeniesienie tego świata do książki, jest naprawdę super pomysłem.

Seria Przygoda w świecie Minecraft to 16 tomów, lekkiej literatury na kilka minut. Mimo tego, ze temat może wydawać się banalny, w pozycji tej bracia muszą sobie pomagać, jest tutaj wspaniale oddana więź między dziećmi, wzajemna pomoc, magia przyjaźni oraz opisy technologii. Myślę, że każdy młody czytelnik, który fascynuje się tą grą, będzie zachwycony książką.

Byłam zaskoczona, objętością tych pozycji. Myślałam, że są grubsze i zastanawiałam się, jak można stworzyć aż szesnaście tomów, ale teraz już wiem. Gdyby te książeczki połączyć powstałaby jedna gruba przygoda. Jedyne czego mi brakowało to obrazki, przedstawiające właśnie np. postać Herobrina.
Jestem przekonana, że świat Minecraft jeszcze długo będzie zachwycał i fascynował młodego odbiorcę, tym bardziej że ciągle powstają nowe serwery, które wciągają bez dwóch zdań. Jak na razie zapoznałam się tylko z trzema pierwszymi częściami, ale jestem pewna, że sięgnę po więcej.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady