Powrót do korzeni

„Czasem Człowiek zapomina, że na tym świecie nie wszyscy są nędznikami”.

Ciemny lud, dzikusy, ciemniaki zza Buga, czarnuchy… Ile już było tych określeń na ludzi innych niż my teoretycznie mądrzy, wykształceni, elokwentni… Gdy ogląda się takie programy, jak te Pana Wojciecha Cejrowskiego ma się wrażenie, że żyjemy w kilku różnych światach, a nasz jest tym jedynym i właściwym. Uprzedzenia, oraz stygmatyzacja rozwiniętym społeczeństwom weszła w krew, a nawet nie zastanawiamy się przez chwilę czy mamy rację.

W swej fenomenalnej pozycji Strzelby, zarazki, stal Pan Jared Diamond udowadnia nam, że nie jesteśmy jako społeczeństwo tak zwane rozwinięte, niczym idealnym, a nasze osiągnięcia wbrew pozorom są marne, powielane, mało kreatywne i nie do końca coś warte w życiu. Jak to się stało, że jedne cywilizacje upadały, podczas gdy inne rosły w siłę? Czy położenie geograficzne ma znaczenie? Czy faktycznie ludzie z krajów tak zwanego Trzeciego Świata są mniej inteligentni i wartościowi? Pisarz na niemal 700 stronach podpierając się badaniami historycznymi, naukowymi, demograficznymi, czy kulturalnymi, udowadnia nam, że gdziekolwiek byśmy nie mieszkali, skąd pochodzili, wszyscy jesteśmy tacy sami.

Nie ma ludzi gorszych i lepszych. Dostosowanie cywilizacyjne zależy od wielu czynników. Osobiście z fascynacją patrzę na ludzi zamieszkujących dzikie dżungle, gorące klimaty Afryki, czy tych, którzy osiedlili się w najzimniejszych zakątkach Ziemi. Jestem przekonana, że nigdy nawet w połowie bym się nie dostosowała do warunków, w jakich żyją, pod względem umiejętności, wytrwałości, czy wytrzymałości psychicznej. Ludzie ci są kreatywni, pomysłowi i naturalni, w dodatku ciężko pracują i moim zdaniem wykazują się większą inteligencją i mądrością niż nie jeden mieszkaniec tak zwanego cywilizowanego świata. Europejczycy, czy Amerykanie wykorzystują to, co zostało już wynalezione przez tak zwane prymitywne ludy. Jesteśmy społeczeństwem konsumenckim, które przez nadmiar czasu spędzanego przed urządzeniami elektronicznymi typu telefon, czy komputer przestało się rozwijać (co również, jest udowodnione w tej pozycji). Nie uczymy naszych dzieci życia, a rościmy sobie prawo, aby oceniać np. lud Keczua, czy Janomamów.

Pozycja Pana Diamonda, to ważna społecznie książka, która łamie wszelkie stereotypy i pozwala szerzej spojrzeć na świat. Opatrzona wspaniałymi fotografiami tłumaczy nam nie tylko zjawiska cywilizacyjne, ale także, to co może spotkać nas jeśli nie wyjdziemy z technologicznego uzależnienia. Niezmiernie mi się podobała, momentami trudna, z całą masą odnośników do różnego rodzaju badań zmusza do myślenia. Publikacja to, to żywy obraz tego, jak dostęp do pewnych upraw, hodowla zwierząt i postęp technologiczny wpłynęły na trajektorię ludzkich społeczeństw.

Z całą pewnością świat nie kręci się wokół nas samych, warto poznawać, to co obce, aby się rozwijać i żyć w ciągłej symbiozie z resztą otoczenia.

Ksiązkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Powrót do klasyki

„Z morderstwem jest jak z życiem; i jedno, i drugie jest nieprzewidywalne.“

Simon Becket

Angielski kryminał, może poszczycić się tym, że jest ponadczasowy i zawsze popularny. Klasyka tego gatunku rozpoczęta przez Klub Kryminalny, do którego należała np. Agatha Christie, Dorothy L. Sayers, czy G.K Chesterton, cieszyła się wielkim powodzeniem między pierwszą a drugą wojną światową. Wielka Brytania, do dziś nazywana jest matką największych sław literackich jak m.in. Jane Austen.

Ostatnie lata w Anglii przyniosły odrodzenie literaturze klasycznej, która została na jakiś czas porzucona na rzecz bardziej współczesnych pozycji. Nie tylko Pisarze tamtej epoki stają się na czasie, ale także szata graficzna wydawanej publikacji. Wielki powrót do stylu art deco spowodował, że pozycje te sprzedają się jak ciepłe bułeczki.

W ostatnim czasie powróciłam do kryminału z lat 30 i nadal jestem nimi zachwycona, mimo że ostatnio raczej już nie czytam powieści w stylu Pani Agathy Christie. Pan Jefferson Farjeon zaskoczył mnie w całym tego słowa znaczeniu książką, którą, z którą od dawna chciałam się zapoznać. Zagadka w bieli, to majstersztyk literacki, który doczekał się wielu wznowień, udowadniając, że lata między wojenne zachwycają nie tylko stylem ówczesnego funkcjonowania, ale także rynkiem wydawniczym.

Zagadka w bieli, to zbrodnia popełniona w Boże Narodzenie. Pociąg jadący do Manchesteru utyka w zaspie śnieżnej, a grupa podróżujących nim pasażerów postanawia na własną rękę dotrzeć do celu. Niestety wielka ilość śniegu blokuje ich wędrówkę, w efekcie doprowadzając wędrowców do przysypanego śniegiem domu, który ku wielkiemu zaskoczeniu okazuje się otwarty i pozbawiony właścicieli. Otwarte drzwi, płonące kominki, gorąca herbata, oraz podwieczorek witają naszych bohaterów i wywołują niepokój opuszczonego miejsca. Przerażający portret nad kominkiem bacznie obserwuje swoich gości, którzy mają coraz większe problemy… Przybycie do posiadłości kolejnej osoby odkrywa mroczną zbrodnię, którą próbują rozwikłać bohaterowie.

Atmosfera grozy połączona z racjonalnym wywodem to znak rozpoznawczy Pisarza. Publikacja ta od początku wywoływała we mnie niepokój. Książka nie jest straszna, ale ma w sobie coś takiego, co przyprawia o dreszcze, zagadka ciągnie się w nieskończoność, pojawiają się coraz to nowe fakty, a atmosfera robi się gęstsza i bardziej napięta. Powieść tę przeczytałam w parę godzin i jestem zachwycona. Fabuła może wydawać się rozwleczona, ale moim zdaniem jest to prawdziwy powrót do korzeni klasyki kryminału. Moim zdaniem to wielka szkoda, że na naszym rynku wydawniczym pojawiła się tylko ta pozycja. Przeczytałam wiele książek z fabułą morderstwa w Święta Bożego Narodzenia, jednak ta jest najlepszą z nich ze względu na klimat książki, niejednoznaczność bohaterów, zwroty akcji, a przede wszystkim wyszukany język, którym już się nie pisze.

Fani kryminału z lat 30 będą zachwyceni, trzeba także dodać, że okładka powraca stylem do minionych lat, kusi i przyciąga… Czas poświęcony tej książce z całą pewnością nie będzie zmarnowany.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Nowoczesna monarchia

„Miłość, jest wtedy, gdy dajesz człowiekowi wolność wyboru,

A on wybiera Ciebie … Każdego dnia”.

Po tym jak pożegnaliśmy ostatni tom serii Bridgertonowie Pani Julii Quinn w fantastycznym wznowieni, są tacy, którzy tęsknią za atmosferą londyńskiej socjety oraz jej skandalikami. Na szczęście Autorka wraz z Panią Shondą Rhimes wyszła nam naprzeciw ukazaną się właśnie pozycją Królowa Charlotta.

Zanim pojawili się Bridgertonowie, młoda dziewczyna mająca zupełnie inne plany na życie musi poślubić króla Jerzego III, który skrywa nie jedną tajemnicę. Anglia XVIII wieku niemiecka księżniczka Charlotta po kilku minutowym spotkaniu z królem zostaje jego żoną. Z uwagi na to, że to dama, która stanowczo wyprzedza inteligencją oraz sposobem bycia swoją epokę nie do końca przypada do gustu członkom brytyjskiego dworu. Zacofanie, strach, zasady, plotki nie tylko niszczą pojęcie młodej królowej o monarchii, ale także nie przynoszą szczęścia w jej świeżym małżeństwie. Mimo oporu na dworze charakter Charlotty przydaje jej się w relacjach z Jerzym, a także w powolnym tworzeniu szczęśliwego małżeństwa. Nowa rola księżniczki zmusza ją nie tylko do rządzenia i walki o siebie, ale także do zwycięstwa nad sekretami króla, które mogą wstrząsnąć monarchią.

Królowa Charlotta to opowieść o monarchii, jaką mamy okazję poznać w Bridgertonach. Królowa, która zmieniła dzieje i doprowadziła dwór do świetności. Pozycja ta, to także powieść o miłości, zdradzie, nienawiści, głęboko skrywanych tajemnicach, oraz wybaczanych błędach. Postanowiłam nie oglądać serialu na Netflix, dopóki nie przeczytam książki i nie żałuję. Ekranizacja w ogóle nie oddaje treści tej powieści.

Książki Pani Quinn zajmują miejsce na moich półkach i są jak dotąd, jedynymi romansami, jakie zachowałam. Królowa Charlotta nie odbiega stylem pisania od innych publikacji Autorki, tutaj także spotykamy soczyste ploteczki Lady Whistledown, które w zabawny sposób komentują wydarzenia. Subtelna, elegancka, wyśmienicie waniliowa powieść zabierze Was po raz kolejny na dwór królewski, który wkracza w nową erę nowoczesnej jak na tamte lata monarchii.

Pozycja ta nie jest wulgarna, jeśli szukacie wyuzdanego seksu, przelewającej się erotyki, brutalnej miłości, będziecie zawiedzeni. Pani Quinn jest ikoną delikatności, a jej książki przedstawiają miłość w sposób, w jaki powinna być ona pokazana w subtelnym romansie i za to ją uwielbiam. Z wielką chęcią wracam do klasyki gatunku, ostatnio uznałam, że robię się za stara np. na Panią Wolf. Coraz częściej szukam Pisarzy, którzy miłość traktują jako piękne uczucie i nie wpychają w swe pozycje otoczki brutalności, wulgarności i zwierzęcego seksu. Wszystkie książki Pani Quinn polecam bez dwóch zdań, ponieważ mają to czego niestety brakuje na rynku wydawniczym zwłaszcza wśród polskich romansów mianowicie klasę.

Królowa Charlotta dla żony, matki i córki… Wielki powrót do świata bali, etykiety, oraz pędzącej przez wiek XVIII socjety.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Niemal jak Blatty

Gdy jakąś powieść poleca niekwestionowany autorytet w świecie literackim, koniecznie trzeba ją przeczytać. Nie zdarzyło mi się, aby Pan King polecił coś niegodnego uwagi, mimo że nie wszystko zawsze mi się podoba. Tym razem również tak było i muszę przyznać, że Tajemne rysunki Pana Jasona Rekulaka, to horrorowo thrillerowa petarda.

Zaczęło się od tego, że od Wydawcy dostałam tajemniczy list wraz z ciekawym obrazkiem, to wszystko miało zachęcić mnie do zapoznania się z książką. Co ciekawe, po pierwszym liście nadszedł kolejny, który wiał dużym mrokiem, wiedziałam już, że mimo iż w fabule mamy słodkiego chłopca, nie będzie to pozycja o titit miłości, ani nawet lekka obyczajówka, czy klasyczny thriller.

Autor już od pierwszych stron, sugeruje nam, że z chłopcem ewidentnie jest coś nie tak, niech Was nie zmyli jego słodka buzia. Nasza opiekunka ma co robić, powoli przesuwając się od zwykłej kartki papieru po poważne problemy niemal z Egzorcysty Pana Blatty’ego. Kiedy rodzinna sielanka zamienia się w koszmar, akcja się rozkręca, powodując, że chce się więcej.

Nasza główna bohaterka Mallory, po uporaniu się ze swoimi demonami, szuka dobrej pracy. Zrządzenie losu prowadzi ją na idylliczne przedmieście, gdzie otrzymuje posadę niani pięcioletniego Teddiego. Chłopiec kocha rysować, jego obrazki przedstawiają to co znajduje się dookoła, oraz to, co sam wymyśli w swojej głowie. Mimo wrogości, jaką okazuje dziewczynie ojciec dziecka, Mallory zaprzyjaźnia się ze swoim podopiecznym i zaczynają tworzyć parę dobrych przyjaciół do czasu… Pewnego dnia Teddy zaczyna malować zwłoki kobiety ciągnięte przez las, przez tajemniczego mężczyznę… Rysunki stają się coraz mroczniejsze, bohaterka postanawia odkryć prawdę… Morderstwo sprzed lat, sekrety rodzinne, dziecko medium… To wszystko i jeszcze więcej w mistrzowskiej fabule Pana Rekulaka.

Muszę przyznać, że dawno nie czytałam nic tak wciągającego. Książka to niby horror, niby mocny thriller, z garścią zjawisk paranormalnych subtelnie wkomponowanych w akcję, co moim zdaniem jest genialne. Dodatkowo tekst opatrzony, jest rysunkami chłopca, co tworzy niesamowity klimat lekkiego dreszczyku. Nie dziwię się, że pozycja ta polecana jest przez Pana Kinga, można powiedzieć, że obaj Autorzy tworzą, także niezwykły świat ludzkiej psychologii. Tajemne rysunki to publikacja, obok której nie można przejść obojętnie, osobiście uwielbiam książki z wątkiem paranormalnym, morderstwa, tajemnice, a ta pozycja świetnie wpisuje się w te klimaty. Gdyby akcja działa się w jakimś wiktoriańskim domu i miała choć trochę klimatu gotyckiego, byłby to mój numer jeden wśród tego typu powieści.

Bez dwóch zdań polecam, jestem przekonana, że nie będziecie mogli się oderwać od czytania.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Przegrana wygrana

„Polacy są najbardziej inteligentnym narodem ze wszystkich,

z którymi spotkali się Niemcy podczas tej wojny w Europie”.

Adolf Hitler

Jałta rok 1945 dni, podczas których zaprzedano naród polski dla własnych interesów. Józef Stalin zacierał ręce, a Wielka Brytania, Francja i Stany Zjednoczone pluły nam w twarz, cały czas twierdząc, że są naszymi przyjaciółmi. Tamtego roku w Jałcie nie tylko wpędzono nas w kolejną niewolę, ale także uchwalono coś, co do dziś spędza sen z powiek każdemu kolejnemu rządowi polskiemu, jak również wprawia Niemców w konsternację, mianowicie obciążono wtedy Niemcy reparacjami wojennymi.

Konferencja poczdamska ostatecznie ustaliła losy Niemiec, tryb likwidacji skutków II wojny światowej, opracowanie traktatów pokojowych, oraz zasad powojennego świata. Główne postanowienia zawarto w tzw. deklaracji poczdamskiej, a w niej m.in. odszkodowania dla państw poszkodowanych, wypłacane przez Niemcy. Kolejne spotkania, czyli konferencja paryska, bońska i londyńska potwierdzały, to co już ustalono. Ostatecznie w roku 1953 przyjęto umowę londyńską znaną także jako układ londyński (Londyn, 25.02.1953). Dotyczył on kwestii spłaty niemieckich długów zagranicznych, które pochodziły z okresu sprzed 8 maja 1945 r. Stronami umowy była NRF oraz 33 państwa alianckie.

Reparacje za straty wojenne materialne i moralne, otrzymały jak do tej pory Grecja, Izrael, czy Jugosławia… Polska ma poważny problem z tym, aby cokolwiek od Niemiec uzyskać.

23 sierpnia 1953 r. rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pod naciskiem Związku Radzieckiego ogłosił, że jednostronnie zrzeknie się prawa do reparacji wojennych od Niemiec z dniem 1 stycznia 1954 r. Niemcy Wschodnie musiały z kolei zaakceptować granicę na Odrze i Nysie Łużyckiej, co powodowało przekazanie około 1/4 Niemiec w granicach z 1937 r. (patrz byłe wschodnie tereny Niemiec) Polsce i ZSRR. Niemcy Zachodnie nie wypłacały zadośćuczynienia nie-Żydom za szkody wyrządzone w Polsce. Umowa Gierek-Schmidt podpisana w 1975 r. w Warszawie przewidywała, że zostanie wypłacone 1,3 mld DM Polakom, którzy podczas okupacji niemieckiej wpłacali do niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych bez pobierania emerytury.

Dziś wielu uważa, że deklaracja z roku 1953 jest nieważna, a co za tym idzie, kwestia reparacji nie została rozstrzygnięta. O tym w swej znakomitej książce Wyparte, odroczone, odrzucone niemiecki dług reparacyjny wobec Polski i Europy piszą Panowie Karl Heinz Roth i Hartmut Rubner. Republika Federalna Niemiec od początku swojego istnienia odrzucała żądania odszkodowawcze krajów, które ucierpiały w wyniku okupacji hitlerowskiej czasie drugiej wojny światowej. Autorzy tej kontrowersyjnej książki mimo pochodzenia niemieckiego ujawniają strategie, do których uciekały się Niemcy, aby odszkodowań nie wypłacać. Pozycja ta podparta wieloma dokumentami takimi jak np. rozmowa kanclerza federalnego Kohla z prezydentem USA Bushem w Camp David gdzie obaj panowie zgodzili się, co do odrzucenia polskich roszczeń reparacyjnych, czy rozmowa kanclerza federalnego Kohla z premierem Mazowieckim w Warszawie, która poruszała kwestie zadośćuczynienia, zmiany harmonogramu spłat zadłużenia i gwarancji Hermesa. Dokumenty szokujące i bulwersujące, dokładnie pokazujące, jak rozgrywa się do dziś państwo polskie.

O reparacjach słyszymy od lat, wmawia się nam, że nie należą się one naszemu krajowi, ponieważ zrzekliśmy się ich kiedy Polska była w strefie wpływów sowieckich. Niestety żaden z polityków zagranicznych nie zastanawia się nad tym, że nie byliśmy wtedy wolnym i niepodległym narodem. Autorzy książki udowadniają, że pieniądze należą się nie tylko nam, ale także wielu innym państwom w Europie, którym odmówiono wypłat. Niestety prawdą, jest, że II wojnę światową mimo wygranej przegraliśmy. Takie dzieła, jak pozycja Panów Rotha i Rubnera, to ważne publikacje, które nie tylko walczą o prawdę, ale także uświadamiają nam, że ta naprawdę wojna się nie skończyła.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Biedniejsza Rosja

Gdy w lipcu 1741 roku Rosjanie zdobyli Alaskę, wydawało się, że to najlepsze co mogło ich spotkać. W ostateczności okazało się, że milczący i groźny krajobraz przyniósł więcej szczęścia Stanom Zjednoczonym Ameryki niż carowi Aleksandrowi II, który zdecydował się na potajemną sprzedaż tego kawałka ziemi w roku 1867. 49 stan USA zakupiony za 7,8 miliona dolarów porównywany do Syberii przestał ciążyć władzom rosyjskim i ostatecznie w roku 1959 oficjalnie stał się częścią jednego z mocarstw światowych.

Czy sprzedaż Alaski była dobrą decyzją, oraz co ją tak naprawdę motywowało? Rosja bała się, że jest zbyt słaba, aby obronić ten kawałek ziemi przed pazernością Brytyjczyków, w efekcie tego postanowiła sprzedać bogaty w ropę naftową teren swoim przyszłym wrogom za bezcen.

W swej książce Koniec rosyjskiej Ameryki, rozważania o przyczynach sprzedaży Alaski Pan Marek Budzisz próbuje odpowiedzieć na pytanie, co przyczyniło się do najgorszego interesu, jaki mogła zrobić carska Rosja. Gdy w roku 1968 dodatkowo znaleziono na niej złoża gazu oraz złota, wiadome jest, że car Aleksander popełnił wielki błąd… Tym bardziej że dominacja korony brytyjskiej dobiegła końca, również przegrana wojny krymskiej, być może wpłynęła na decyzje polityczne w tamtym okresie.

Obecnie Federacja Rosyjska już bez Alaski traci także powoli Syberię, która jak wiadomo, w dużej mierze przejmowana jest przez Chińczyków. Nie oficjalnie oczywiście.

Przewodniczący Mao [Zedong] bardzo wyraźnie, 50 lat temu, odpowiedział brytyjskiemu dziennikarzowi w tej sprawie na pytanie „ Czy Chiny roszczą sobie prawa do Przybajkala i Syberii?”. Powiedział, że te ziemie jeszcze 200 lat temu składały hołd chińskiemu cesarzowi. Naiwny Anglik był zaskoczony: „Panie przewodniczący, Rosja jest tam od 200 lat”. A Mao odrzekł: „Co to jest 200 lat dla Chin? Poczekamy i wszystko wróci na swoje miejsce”. (…)

Czy Syberia zaraz po Alasce będzie kolejnym strzałem w kolano, to się dopiero okaże. Pozycję Pana Budzisza przeczytałam z wielką ciekawością. Nigdy specjalnie nie interesowałam się historią Stanów Zjednoczonych, jakoś nie czuję sympatii do kraju zbudowanego na wyzysku i śmierci milionów niewolników, jednak ciekawe jest to, że Rosja jako kraj dążący do hegemonii pozbyła się tak dużego obszaru. Autor w sposób bardzo przystępny nie zanudzając czytelnika, opowiada nie tylko o motywach sprzedaży, ale także zahacza o samą historię Rosji i Ameryki, co czyni tę publikację jeszcze ciekawszą.

Z całą pewnością Pisarz poruszył w książce, to co w sumie dawno zostało zapomniane. Nikt już nie mówi o nocnych decyzjach skrzętnie ukrywanych przed opinią publiczną, ani o koloniach rosyjskich na Alasce, które powstawały już w XVIII wieku, a już na pewno o tym, że Amerykanie przez bardzo długi czas mieli za złe swojemu rządowi zakup tej ziemi, która ich zdaniem do niczego się nie nadawała. W swej pozycji Pan Budzisz sugeruje nam, jednak, że sprzedaż Amerykanom Alaski, to była przemyślana gra strategiczna, która być może zaowocuje w przyszłych latach.

Książkę polecam bez dwóch zdań, intryguje, wciąga i zmusza do myślenia.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Fronda

 

Dla ciekawych

Brakuje mi cytatu do tej książki… W ogóle odkąd ją doczytałam, a było to naprawdę ciężkie, zastanawiam się, co się dzieje z polskim dziennikarstwem.

Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski, to moim zdaniem duży autorytet jeśli chodzi o kwestie religijne i światopoglądowe. Czytałam kilka Jego książek w tym np. Dekalog, czy wspaniały album Święta Rodzina, człowiek o jasnych bardzo dokładnie sprecyzowanych poglądach, który potrafi zestawić swoją wiarę i jej błędy z Biblią, ma zdanie niemal na każdy temat, a gdy się wypowiada robi, to w duchu łagodności i miłości do bliźniego. Nagle pojawia się taki dziennikarzyna, który moim zdaniem niszczy całkowicie przekaz wzajemnego szacunku i tolerancji, jakim ksiądz Chrostowski posługuje się od lat.

Pozycją Niech Wasza mowa będzie: tak, tak, nie, nie czyli rozmowa Pana Tomasz Rowińskiego z Ks. Prof. Waldemarem Chrostowskim czuje się zniesmaczona i to nie przez księdza tylko przez dziennikarza. Wbrew pozorom, Protestanci (w tym ja), również czytają publikacje katolickie. Wiele z nich, jest naprawdę ciekawych, są i takie, które są po prostu złe. Do tej pory wszelkie wywiady np. z księdzem Waldemarem, były odbierane przeze mnie bardzo pozytywnie, aż w swej pozycji Pan Rowiński napisał, że protestanci mają zwulgaryzowane pojęcie na temat tradycji i jej udziału w lekturze Pisma Świętego… Takich perełek można tutaj doszukać się więcej. Zastanawiałam się, czy Dziennikarz, Pisarz, Autor, powinien ziać taką pogardą do wszystkiego, co nie jest katolickie…

Tutaj trzeba napisać bardzo wyraźnie, wielki ukłon w stronę księdza Chrostowskiego, że nie dał się wciągnąć w tę grę słów, która miała zdyskredytować inną wiarę niż ta, którą wyznaje Kościół rzymskokatolicki.

W tej pozycji ksiądz Waldemar wypowiadał się m.in. w kwestiach Pisma Świętego, Soboru watykańskiego II, papieża Franciszka, dialogu międzyreligijnego etc. Z całą pewnością są to spostrzeżenia, które warto przeczytać, szkoda tylko, że zadania wbrew pozorom trudnej rozmowy podjął się człowiek, który będąc redaktorem pisma „Christianitas” ma problem z tym, aby swoje poglądy zachować dla siebie, a przeprowadzić rzetelny wywiad, dając wypowiedzieć się zaproszonej osobie.

W dobie ekumenii, dbania o wzajemne międzyreligijne kontakty, takim nacisku na to, że wszyscy jesteśmy, braćmi etc. wyskakuje Pisarz, który chyba zagubił tę ideę jedności, o jakiej naucza Jego Kościół. Zapytać można o wszystko, powiedzieć można wszystko, tylko wypadałoby robić, to subtelnie nikogo nie obrażając, kiedy podejmuje się kwestie religijne. Być może Pan Rowiński założył z góry, że jego publikacji nie dotkną ludzie z innych wyznań, co jest błędem, nie żyjemy już w średniowiecznej ciemnocie.

Nie wiem, czy polecić pozycję Niech wasza mowa będzie: tak, tak, nie, nie ze względu na księdza Chrostowskiego warto zapoznać się z Jego poglądami, jeśli chodzi o sposób zadawania pytań przez Pana Rowińskiego dramat.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Fronda

 

Na przestrzeni historii

„Sztuka nie ma żadnego celu, jest celem sama w sobie, jest absolutem, bo jest odbiciem absolutu – duszy”.

Stanisław Przybyszewski

Historia narodu kształtuje jego kulturę, sztukę, czy tradycję. Nie inaczej, jest z Polską gdzie na przestrzeni wieków, wpływ historii, polityki, oraz różnych zjawisk ekonomicznych, czy gospodarczych wpłynęły na dorobek kulturalny naszego kraju. Czas powstań, zaborów, walki o wolny kraj przyczyniły się do większej świadomości społecznej, a co za tym idzie do walki i buntu przeciwko naszym ciemiężycielom. Uprawiano ją na wszelkie dostępne sposoby, wykorzystując do tego także takie dziedziny, jak malarstwo, rzeźbę, czy literaturę.

Historia polskiej sztuki od początku XX wieku, to nie lada orzech do zgryzienia. Jednych ona gorszy, innych bawi, są także tacy, którzy wyciągają z niej naukę dla przyszłych pokoleń. Lata wojenne, zarówno pierwszej jak i drugiej wojny światowej, większa ilość mieszkańców wsi niż miast, analfabetyzm społeczeństwa, często brak perspektyw na życie, do tego przemiany polityczne, prześladowania, oraz wielkie wydarzenia historyczne dla naszego narodu, jak np. zryw NSZZ „Solidarność”, czy wybór Karola Wojtyły na urząd papieża, sprawiły, że modernizm, awangarda, abstrakcja stały się malarskim odzwierciedleniem zmian.

Zmiany kształtujące Polskę od roku 1900 możemy oglądać w dziełach takich, jak np. Pałac Kultury i Nauki, zbudowany w latach stalinowskiej świetności 1952-1955, mauzoleum z ziemią i prochami więźniów obozu koncentracyjnego część założenia pomnika Walki i Męczeństwa na Majdanku projektu Wiktora Tołkina lata 1968-1969, czy obraz Jacka Malczewskiego Moje życie powstałego w roku 1912.

Sztuka polska sztuka XX i początku XXI wieku Pana Wojciech Włodarczyka to już siódmy tom historii Polski nie tylko w obrazach, ale i w innych dziedzinach, jak np. architektura, czy rzeźba. Pisarz tym razem skupia się na latach od 1900 roku do czasów współczesnych. Obszerna pozycja opowiadająca o tym, jak na przestrzeni tych czasów kształtowała się świadomość Polaków, czego efektem było powstawanie coraz to bardziej lub mniej patriotycznych dzieł. Jeśli ktoś spodziewa się albumu, z największymi arcydziełami, to nie jest ten typ pozycji. Książka Pan Włodarczyka to opis kolejnych nurtów w sztuce, które wyniknęły ze zdarzeń głównie historycznych, a które opisywały dane momenty w kształtowaniu się wolnego narodu.

Pozycja ta, to także szczegółowy opis nurtów malarskich na przestrzeni dwóch wieków, opowieść o wielkich artystach, architektach z wyobraźnią, czy rzeźbiarzach, których prace możemy oglądać do dziś. Sztuka polska, to również niechlubne momenty z kart naszego kraju, barwne przedstawienie dzieł, które nigdy nie powinny powstać, krytyka tego, o czym kiedyś mówić nie wolno było, a także głębokie rozważania nad tym, co powinno zostać zniszczone.

Osobiście jestem tym tomem, zachwycona. Z całą pewnością, jest to raczej publikacja dla koneserów sztuki i miłośników historii, ale w dzisiejszych trudnych dla nas czasach warto się nad nią pochylić, aby poznać walkę artystyczną za odradzające się państwo.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Ameryka dzika

„Amerykańska polityka opiera się na dwóch zasadach: każdy prezydent USA powinien mieć swoją wojnę. I druga: mogą przy tym zostawić innych bez pomocy. A przy tym podkreślają z upodobaniem, że są prawdziwymi chrześcijanami”.

Michaił Gorbaczow

Gdy w roku 1963 zamordowano F. Kennedy’ego w Missisipi, aby zwiększyć wartość domu przed sprzedażą, rodziny budowały osobne toalety dla „kolorowej” służby, aby niczym się nie zarazić. Panie domu, które nie było stać na osobny wychodek, znaczyły ołówkiem listki papieru toaletowego, aby pilnować, czy czasami czarna służba z niego nie korzysta.

Po ponad 50 latach najbardziej rasistowski kraj na świecie mówi wszystkim dookoła, jak mają żyć. Mocarstwo, od XVII wieku budowane krwią niewolników, wybijające rdzennych mieszkańców ziemi, którą zawładnęli do dziś nie nauczyło się niczego poza szlifowaniem fałszu, dwulicowości i przemocy. Rząd USA, jest mistrzem w budowaniu fałszywych terrorystów, gdy pakował pieniądze w rządy Saddama Husajna, Mu’ammara al-Kaddafiego, czy Osamy bin Ladena, póki ci byli Amerykanom potrzebni przyjaźń kwitła. Gdy stali się niepotrzebni, jak całkiem niedawno Kurdowie, (którzy zostali wystawieni do wiatru, po tym jak zgodzili się walczyć z państwem islamskim dla Ameryki), zrobiono z nich terrorystów na największą skalę. Szkoda, że amerykanie zapomnieli dodać, że największymi terrorystami są ich prezydenci i ich kongres.

Obywatele tego kraju, zapewne nie zwracają uwagi na to, co robi ich rząd, ponieważ sami mają nie lada kłopoty. Studenci w Stanach zadłużeni do końca życia, będą pracować na koryta kongresu, aby utrzymać tak zwaną potęgę Ameryki. Brak chętnych na urlopy, przez ogromne kredyty na domy z otwartą kuchnią sprawia, że PKB tego kraju może czuć się bezpieczne. A nam marnym polaczkom ciągle wydaje się, że nie ma to, jak amerykański sen.

Brak ubezpieczenia zdrowotnego z woli państwa, urlopu macierzyńskiego, przeogromne koszty edukacji, spadek zarobków, wojny gangów, coraz bardziej zubożałe społeczeństwo, niższe stawki podatkowe dla najbogatszych, oraz ciągle przejawy rasizmu to coś, co definiuje ten kraj i doprowadzi w końcu do wielkiego resetu, którego potrzebują wszystkie państwa na świecie, aby odciąć się od dominacji Stanów Zjednoczonych.

Pani Eliza Sarnacka – Mahoney zebrała w całość felietony i wywiady, które mówią prawdę o tym zakodowanym w naszych głowach amerykańskim marzeniu. Książka niezwykle celnie opisuje bezprawie, intryganctwo, zbrodnie, zakłamanie, czy manipulację kolejnych rządów USA. Zadziwiająca jest jednocześnie całkowita ciemnota tamtego społeczeństwa, ale cóż u nas też z tym nie lepiej. Niezwykle ciekawa pozycja, uświadamiająca nam, że wszędzie dobrze byle nie w coraz bardziej zarządzanej przez organizacje żydowskie Ameryce.

Książka na pewno potrzebna, Amerykański reset, to publikacja, która otwiera oczy także na to co dzieje się w naszym kraju. Stałe bazy wojskowe w Polsce, rozbrojenie własnej armii, zniesienie podwójnego opodatkowanie i narracja, że to Polacy dokonywali zbrodni na Żydach podczas II wojny światowej to tylko niektóre z tragedii, jakie zgotowało nam klęczenie przed rządem Stanów Zjednoczonych. Książka Pani Mahoney pomaga zrozumieć ten stan umysłu, jaki zgotował nam obecny rząd.

Historia Ameryki ma wiele barw, które do dziś wpływają na postrzeganie tego kraju przez inne narody. Dziś coraz większa dominacja Chin gwarantuje nam, że po raz kolejny zostaniemy wciągnięci w układanie amerykańskich klocków, polecam pozycję Pisarki, aby zrozumieć, że kraj Pana Joe Bidena jest wszystkim, ale na pewno nie jest naszym przyjacielem. Jeśli dołożymy do tego wszystkiego kontekst historyczny… Zamiast klękać przed kongresem, lepiej od razu popełnijmy samobójstwo, ono i tak niedługo nas czeka jeśli nie zmądrzejemy.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Fronda

 

Niemal jak Grisham

„Prawo, jest pajęczyną, w której małe muchy grzęzną,

a osy i trzmiele przez nią przelatują”.

Jestem wielką fanką thrillerów prawniczych. Akcja, która dzieje się w sądzie, kancelariach prawnych, taka, która obnaża system prawny, czy polityczny dla mnie, jest mistrzostwem świata. Do dziś zaczytuję się w pozycjach Pana Grishama, śledząc uważnie Jego nowości. Niestety bardzo trudno jest znaleźć zastępcę, który napisałby coś równie fascynującego, co ma szansę stać się klasyką tego gatunku, jak Klient, czy Komora.

Dawno już nie chodziłam po księgarniach w poszukiwaniu dobrej książki tego typu. Ostatnią chyba zakupiłam jakiś rok temu, na szczęście tym razem w Internecie wpadła mi w oczy książka Pani Stacey Abrams Kiedy sprawiedliwość śpi. Kiedy ktoś jest maniakiem tego typu literatury, wie, że od razu musi publikację przeczytać, jeśli to, co napisano na odwrocie, przyciągnie uwagę. Nie inaczej było, także z tą pozycją.

W ogóle nie znam tej Autorki, więc trochę poszperałam w czeluściach wujka Google. Myślałam, że to debiut, ale okazuje się, że nie. Mimo to w języku polskim ukazała się tylko ta jedna właśnie publikacja szkoda.

Sędzia Wyn leży w szpitalu po zapadnięciu w śpiączkę. Wszystkie swoje sprawy powierza asystentce Avery, która odkrywa, że starszy pan w tajemnicy przed światem badał najgłośniejszą i najbardziej kontrowersyjną aferę, jaka trafiła przed Sąd Najwyższy, czyli fuzję amerykańskiego koncernu biotechnologicznego i indyjskiej firmy genetycznej. Ich połączenie może stać się technologicznym przełomem w świecie medycznym. Sędzia podejrzewał, że elita amerykańskiej władzy, pragnie nie dopuścić do tego, aby fuzja miała miejsce… Zaczyna się wyścig z czasem i ze śmiercią.

Są książki, które już na starcie nam się podobają, a są takie, po których dużo sobie obiecujemy i okazują się kompletną klapą. Moim zdaniem pozycja Kiedy sprawiedliwość śpi, to jedna z lepszych powieści polityczno – prawniczych, jaką miałam okazję czytać w ostatnim czasie. Wielowątkowa fabuła, zwroty akcji, niezwykle ciekawi bohaterowie, do tego szantaż i korupcja żywcem wyjęte z polityki Stanów Zjednoczonych… Obok tego nie można przejść obojętnie. Muszę przyznać, że publikacja ta, jest tak dobra jak pozycje Pana Grishama. Objętość książki zabierze Was w świat amerykańskiej elity, gdzie pieniądze i władza liczą się najbardziej.

Z całą pewnością pozycja ta nadaje się na świetny film, choć ekranizacja potrafi zepsuć najlepsze dzieło. Mimo to uważam, że skoro udało się wspaniale nakręcić Ławę Przysięgłych, to książkę Pani Abrams, również by się udało.

Wszyscy fani intrygi, kłamstwa i zbrodni na najwyższych szczytach władzy po prostu muszą sięgnąć po tę publikację. Liczę na to, że Autorka napisze kolejną książkę w tym stylu, bo ostatnio na rynku wydawniczym naprawdę brakuje dobrego thrillera i kryminału w tematyce prawa i polityki.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Poradnia K

 

Odnawialna Katastrofa

„Ci, którzy sądzą, że pieniądz wszystko może, są zdolni wszystko zrobić,

by go mieć”.

Do tej pory myślałam, że książka Pana Reeda Strategia Syjony, jest najlepszą pozycją dotyczącą spisków rządzących światem na rynku wydawniczym. Po zapoznaniu się z publikacją Pana Roberta Zawadzkiego zaskoczyło mnie, że napisał prawdę i udało się ją opublikować w Polsce. W Stanach Zjednoczonych mamy większą wolność słowa niż w naszym kraju, ale dopuszczenie pozycji Odnawialne źródła władzy być może to w końcu zmieni.

Kolejnym moim zaskoczeniem, jest to, że Wydawnictwo Fronda, które jest raczej Wydawnictwem bardzo konserwatywnym, podjęło się tego zadania… Czyżby na rynku coś się zmieniało? Najważniejsze, że idzie to w dobrym kierunku.

O co chodzi? Unia Europejska wprowadziła nam głodowy program Fit for 55, tak zwany zielony ład, który zajmuje się zmianami klimatu, a dokładniej przeciwstawianiu się tym zmianom. Oczywiście ja nie jestem przeciwko walce z ociepleniem klimatu etc. ale jestem przeciwko rujnowaniu nie tylko Europy, ale przede wszystkim Polski. Pan Zawadzki, w swój pozycji bardzo dokładnie opisuje, nie tylko to dlaczego Komisja Europejska wymusza na państwach członkowskich przestawienie się na odnawialne źródła energii, ale także to, kto na tym zarabia, oraz co w tym temacie jest zakłamaniem i manipulacją.

Co ciekawe w naszej pisowskiej Polsce, program ten jest wprowadzany, bez konsultacji z obywatelem. Dziwne jest jednak to, że PiS zrezygnował z energetyki wiatrowej na lądzie, pozamykał kopalnie, kazał przerzucić się obywatelom na ogrzewanie gazowe po to, tylko aby od roku 2024 wprowadzić podatek od tego ogrzewania, bo okazało się (według UE), że jest ono nieekologiczne. Nasze lasy państwowe bardzo przeszkadzają eurokratom, a dyskusja nad ich sprzedażą (czytaj przekazaniem Niemcom) trwa od lat. Warto tutaj wspomnieć także o elektrowniach jądrowych, których przez tyle lat nasza przyjaciółka Ameryka do spółki z Niemcami nam zabraniała. Teraz słyszy się pogłoski, że powstanie, taka według strony rządowej gov.pl w Lubiatowie – Kopalino. Stąd już tylko krok do możliwości posiadania polskiej bomby atomowej, co w końcu być może przyczyniłoby się do większego szacunku wobec naszego kraju na arenie międzynarodowej. Ale, ale czy nasi przyjaciele spod ciemnej gwiazdy na to pozwolą? Nie wiadomo. Z pierwszych stron nie schodzi także temat głodu nie tylko w Polsce, ale i w innych krajach Europy, nie będziesz miał nic i będziesz szczęśliwy. Komu zależy na wywołaniu kryzysu głodowego na tak potężną skalę? Te oraz inne tematy porusza w swej książce Pisarz.

Pozycja Odnawialne źródła władzy to wisienka na torcie dla tych, którzy interesują się przyszłością naszego kraju. Napisana z aż niewiarygodną rzetelnością, prostym przystępnym językiem, podparta stosem dokumentów, dostępnych na stronach nie tylko rządowych, otwiera oczy na to, co dzieje się dookoła. Polityka klimatyczna jako oręż podboju świata? Och, to już z pewnością się zaczęło. Pan Robert Zawadzki, pokazuje nam gdzie skończymy jeśli nie będziemy protestować.

Ostatnio faktycznie, mamy wysyp Autorów, którzy zdecydowali się w końcu stanąć w obronie Polski. Szkoda tylko, że tak niewielu czytelników się tymi sprawami interesuje. Paliwo po 8 zł, zakaz ogrzewania domów piecem węglowym i gazem, ruina gospodarki, coraz większa bieda, jak widać, jeszcze nie przemawiają do umysłu Polaków, że coś tu jest nie tak.

Bez dwóch zdań książkę Pisarza polecam. Odnawialne źródła energii to wierzchołek góry lodowej. Czekam na kolejną pozycję Pana Zawadzkiego.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Fronda