Najbardziej oczekiwany, romans historyczny roku

„To nie brak miłości, ale brak przyjaźni sprawia,

że małżeństwa są nieszczęśliwe”.

Friedrich Nietzsche

Niesamowite jak bardzo Julie Potinger, bardziej znana jako Julia Quinn podbiła serca milionów czytelników na całym świecie swoimi romansami historycznymi. Gdy w roku 1995 ukazała się pierwsza seria powieści Splendid, trylogii o miłości w wyższych sferach wydawało się, że nic nie pobije tych publikacji. Seria o Aleksandrze księciu Ashbourne, który za cel postawił sobie brak żony, oraz z determinacją do tego dążył, sprawiła, że książka przez parę lat utrzymywała się na liście najchętniej czytanych publikacji dla kobiet w Stanach Zjednoczonych. Pisarka nie spoczęła na laurach i po ukazaniu się tomów z cyklu Londyńskie siostry, oraz Agenci korony, w roku 2000 ukazał się pierwszy tom serii bijącej na głowę popularność tej z roku 1995.

Millenium powitało nas jednym z najlepszych zagranicznych romansów historycznych, a mianowicie książka o perypetiach członków rodziny Bridgerton. W USA wszystkie dziewięć tomów cieszyło się uznaniem nie tylko fanów gatunku, ale także krytyków literackich, pozwalając Autorce na podbicie europejskiego świata wydawniczego. Wznowienie cyklu przez Wydawnictwo Zysk i Spółka, doprowadziło do tego, że dziś w Polsce nie ma chyba kobiety, która nie słyszałaby o Bridgertonach. Nakładem Wydawcy ukazało się już cztery tomy z tej serii, a pierwszego marca swój debiut miała historia mojej ulubionej członkini rodu Eloise.

Przez ostatni czas mieliśmy okazję poznać Daphne, Anthone’go, Benedicta, oraz Colina. Państwo Bridgertonowie mają sporą gromadę dzieci, więc tym razem zapraszają nas do świata swojej najbardziej pragmatycznej córki, londyńskiej starej panny Eloise Bridgerton. Tom piąty Oświadczyny, moim zdaniem bije na głowę poprzednie części, a jeśli kolejna pozycja będzie jeszcze lepsza, z całą pewnością do serii tych dzieł będę często wracała.

Jak zapewne wiecie z poprzednich tomów nasza Eloise, nie była chętna do tego, aby wyjść za mąż. Odrzuciła wielu konkurentów i było jej naprawdę dobrze samej. Sytuacja, jednak ulega zmianie kiedy jej najlepsza przyjaciółka wychodzi za mąż, prawie trzydziestoletnia bohaterka nie może już ignorować swojego stanu, oraz tego co szepce o niej miejska socjeta. Przez przypadek poznaje Phillipa, męża swojej tragicznie zmarłej kuzynki, który coraz bardziej ją intryguje. Mężczyzna, po rocznej wymianie korespondencji prosi Eloise listownie o rękę, a ta po długim namyśle wsiada do powozu, uciekając z balu swojej siostry i jedzie do swego niedoszłego narzeczonego bez słowa uprzedzenia. Resztę musicie sami doczytać, gwarantuję, że naprawdę się dzieje.

Piąta część dzieła zachwyca i porywa, bez dwóch zdań jest tak genialna jak poprzednie, a nawet jeszcze lepsza. Napisana z pełnym wbiciem się w epokę, wspaniałym poczuciem humoru, oraz delikatnością sprawia, że chce się ją czytać bez końca.

Ostatnio obserwujemy wielką popularność serialu Bridgertonowie w serwisie Netflix. Po 20 marca ukaże się kolejny sezon, jednak moim zdaniem niestety serial, mimo że równie zabawny profanuje cały przekaz Pisarki swoją wulgarnością. Jestem w stanie zrozumieć przygotowanie historii miłosnej z rozmachem, który przekona widzów, ale ostatnie odcinki pierwszego sezonu były, po prostu… Tak więc mimo że sama czekam na kolejne części, uważam, że nic nie zastąpi książki, która oferuje odbiorcy o wiele większą liczbę doznań zmysłowych niż film.

To niesamowite jak wznowienie dzieła wpłynęło na miłośników, a raczej miłośniczki romansu. Książki cieszą się niezwykłą popularnością, a serial mimo wszystkich obiekcji wciąga całe rodziny nawet mężczyzn.

Książka Oświadczyny, jestem przekonana, po raz kolejny sprawi, że księgarnie oraz internet sprzedadzą tysiące egzemplarzy. Eloise różni się od swojego rodzeństwa, jest miła, ale niezwykle oddana swoim ideałom i przekonaniom. Nie ma nic z uroczej i pokornej Daphne, a jej spotkanie z Phillipem odmieni Wasze spojrzenie na miłość od pierwszego wejrzenia oraz aranżowane małżeństwa. Oczywiście i w tej części nie zabraknie Wam klasycznych bali, najświeższych ploteczek oraz soczystych skandalików. Matrony nadal obserwują poczynania debiutantek, a wyścig do ołtarza i w tym sezonie nie maleje. Mimo sztywnych reguł i narzuconych zasad, kobiety walczą o swoje szczęście, a mężczyźni wbrew pozorom nie szukają głupich, pięknych gąsek.

Jeśli kochasz romanse historyczne, a nie znasz jeszcze pełnej miłości rodziny Bridgertonów, koniecznie zacznij od tomu pierwszego, natomiast jeśli z utęsknieniem czekasz na perypetie Eloise tej pozycji nie może zabraknąć na Twojej półce. Oświadczyny to dzieło po prostu nie do przegapienia.

Była to miłość od pierwszego wejrzenia, od ostatniego wejrzenia, od każdego, wszelkiego wejrzenia.

Książkę do recenzji otrzymałam od Zysk i S-ka

 

Miłość do secesji

„Sztuka czyści duszę z codziennej warstwy kurzu.“

Pablo Picasso

Przełom XIX i XX wieku w sztuce i rzeźbie jest jednym z moich ulubionych. Siegfried Bing zafascynowany sztuką orientalną, założył paryską galerię Maison – I’Art Nouveau. To właśnie od tej nazwy powstał nowy styl zwany dziś secesją lub modernizmem. Secesjo co oznacza odejście lub Nouveau co oznacza nową sztukę, świetnie oddają charakter nowego stylu, i jego najmocniejszych stron. Czy secesja i modernizm to, to samo? Teoretycznie nie, jednak w Europie ciągle łączy się te dwa gatunki, co widać w galeriach sztuki oraz prywatnych domach fanów stylu.

Secesja miała za zadanie zrezygnować z tego co było, odrzucić przeszłość a rozpocząć coś całkiem nowego. Dążyła ona do jedności stylowej we wszystkich aspektach, oraz całej otaczającej człowieka rzeczywistości. Zmiany rozpoczęła od architektury, następnie ogarnęła rzeźbę, malarstwo, grafikę aż do przedmiotów codziennego użytku. Osobiście jestem niezwykle oczarowana tymi ostatnimi, kocham secesyjne ozdoby do domu, meble, dodatki. Większość z nich to podróby, bo na prawdziwe, secesyjne przedmioty rzadko kogo stać, trzeba jednak przyznać, że wspaniale ten styl prezentuje się w dużych domach, czy wiejskich gospodarstwach.

Zapewne każdy z nas kojarzy popularny film ze wspaniałą rolą Audrey Hepburn Śniadanie u Tiffany’go. To właśnie Tiffany był jednym z prekursorów, który wykorzystał rzeźbę secesyjną, do produkcji przedmiotów codziennego użytku w tym wypadku były to lampy. Artyści tego stylu uwielbiali asymetryczne kształty, oraz motywy roślinne. W swych pracach dążyli do efektu połyskliwości i zmienności kolorów pod wpływem odpowiednio padającego światła.

Największą popularność osiągali secesjoniści monachijscy i wiedeńscy, szeroko rozpisywała się o nich krakowska pras.

Z secesją w Wiedniu kojarzy się głównie Gustawa Klima. Pierwszymi artystami, których prace znalazły się na wystawie wiedeńskiej byli np. Emil Orlik i jego obraz "Still Life with Cherry Branches and Yellow Flowers", 1900-05; Jan Stanisławski "Malwy", przed 1900; czy Pierre Puvis de Chavannes "Nadzieja", 1872.

Pomimo tego, że artyści secesyjni tworzyli każdy indywidualnie w swoim kraju, stworzyli pewne połączenie idei awangardowych. W tamtym okresie duży wpływ miała sztuka japońska, która zyskała niezwykłą popularność w latach 50.. Wielu artystów w ogóle nie utożsamiało swoich dzieł z secesją, dziś mimo to są uznawani za jej twórców. Sztuka plakatu cieszyła się ogromną popularnością w Paryżu. Była ona niezwykłą formą promocji. Ze znanych grafików tamtego okresu możemy wyróżnić Julesa Cheret’a, Henri de Toulouse-Lautreca, Theophile-Alexandre Stainlen’a, Paula Berthon’a, Maurice Realier’a-Dumas’a, Eugene Grasset’a czy w końcu Alphonsa Muchę, który to rozsławił się dzięki zleceniu wykonania plakatu do sztuki, w której główną rolę grała Sara Bernhard.

W architekturze bez wątpienia należy wspomnieć o takich nazwiskach jak Hector Guimard, którego ślady twórczości możemy podziwiać w Paryżu do dziś.

Pani Anna Szkurłat napisała wprost cudowną pozycję Secesja przewodnik dla kolekcjonerów. Dzieło to porusza takie tematy jak np. secesja w życiu codziennym, główni przedstawiciele, czy secesja na ziemiach polskich. Cała książka zawiera niesamowite zdjęcia, nie tylko dzieł sztuki z tamtego okresu, ale także mebli, które mnie wprost zachwycają.

Dużym atutem pozycji są informacje o wszelkich dziełach secesji, na które może pozwolić sobie niemal każdy. Bardzo dobrej jakości papier oraz twarda oprawa, powodują, że do pozycji można wracać bez końca, nie tylko zaczerpnąć wiedzy historycznej, ale także zobaczyć jak wygląda artyzm tego gatunku, a także jak odróżnić go od innych.

Cała publikacja Pisarki jest niezwykle rzetelna, i przebogata we wszelkie potrzebne informacje, które zachwycą nie tylko tych, którzy interesują się sztuką. Okazuje się bowiem, że nasze Babcie i Prababcie mają wiele rzeczy w swych domach z tego okresu, o których nie mieliśmy pojęcia, że pochodzą właśnie z lat secesji. Jestem przekonana, że pozycja Pani Szkurłat Was zachwyci i będzie wspaniałym prezentem, dla każdego, kto zastanawia się nad zmianą stylu w swoim domu.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Świnka z wielkim przekazem

„Sekret życiowego sukcesu polega na jedzeniu tego, co lubisz i pozwalaniu potrawom walczyć z tym w środku”.

Mark Twain

Wczoraj zostałam zaskoczona najnowszą serią, książek dla dzieci z cyklu o Inspektor Parmie. Widziałam wcześniej te publikacje na stronie Wydawnictwa Poradnia K, ale jakoś przechodziłam obok nich obojętnie, aż do czasu ukazania się tomu III. Jako że nigdy nie czytałam ani jednej z tych pozycji postanowiłam zacząć od części pierwszej, czyli Inspektor Parma spisek żywnościowy. Już przy stronie pierwszej tekstu, byłam lekko skołowana, ponieważ nie wiem, dlaczego ubzdurało mi się, że nasza inspektor to świnka chłopak… Okazało się, że to dziewczyna hihihi. Po dokładnej analizie okładki przeszłam dalej, ale wierzcie mi, ciężko było mi się przestawić, że to jednak nie chłopak.

Jak zapewne młodzi czytelnicy wiedzą, niezdrowa żywność charakteryzuje się dużą ilością cukru, sztucznych barwników oraz konserwantów. Jako rodzice staramy się wybierać tylko zdrowe produkty, jednak kto nie kupił swojemu urwisowi kolejnego lizaka w ciągu 20 minut, lub następnego loda, mimo że szkrab dopiero opędzlował jednego? Przyznam, że ja owszem :-)). Do tej pory wydawało mi się, że wszelkie pozycje dla dzieci z gatunku zdrowej żywności są po prostu nudne, aż do momentu jak przeczytałam, że nasza dzielna detektyw wcina nadpsutą kukurydzę, przyprawioną łyżką nadpsutych karczochów, do tego odrobinę pleśniejącego jęczmienia okraszonego już zgniłymi grzybami i różnego rodzaju trawą. Byłam niezmiernie pozytywnie zaskoczona uroczym przedstawieniem naszej świnki inspektor, która w swoim biurze, głośno mlaskała, rozchlapując jedzonko z korytka. Ilustracje, które przedstawiają ten obraz bezcenne:-).

Jest takie miasteczko, w którym mieszkańcy mają bzika na punkcie swojej diety i zdrowego stylu życia. Bardzo dbają o to, aby wszystko, co jedzą, było zdrowe i pożywne, jednak jest to niezwykle trudne. Niedaleko Jagodna (bo tak nazywa się owa miejscowość), znajdują się BUŁY WIELKIE I PARÓWY NIŻNE, których mieszkańcy dają zły przykład i działają przeciwko naszemu uroczemu miasteczku. W Jagodnie mieszka dzielna Inspektor Parma, przy ulicy Boczkowej 23 znajduje się najwspanialsza agencja detektywistyczna Parma i Spółka. Świnka wraz ze swoim pomocnikiem Szperkiem mają do rozwiązania nie lada kłopot i zagadkę. W miasteczku rozprzestrzenia się podejrzana i niebezpieczna substancja, która zagraża mieszkańcom. Parma rozpoczyna śledztwo a na celownik bierze złego doktora Truja i jego popleczników. Czy uda jej się rozwiązać tajemnicę tego co kryje się w jedzeniu?

Koniecznie musicie przeczytać tom I serii. Ta pozycja to nie tylko wielka detektywistyczna przygoda dla młodszych czytelników, ale niezwykle wartościowa lektura pod względem informacyjnym. Inspektor Parma nie tylko rozwiązuje zawiłą zagadkę, ale także uświadamia nam, czym są konserwanty, sztuczne barwniki, spulchniacze, a także uczy rozpoznawać zdrowe, wartościowe produkty.

Publikacja Pana Christophera Siemińskiego porównywana do twórczości Martina Widmarka, czy Małgorzaty Piekarskiej, to wspaniały cykl z mądrym, przekazem. Świnka i jej dzielny towarzysz, zachwycili mnie bez dwóch zdań. Książkę podsunęłam moim dzieciom, które uwielbiają powieści detektywistyczne, one również są oczarowane, dobrze, że mamy kolejne tomy.

Każda z publikacji o Parmie porusza najważniejsze współcześnie tematy, w niezwykle przystępny dla młodego odbiorcy sposób. Wartka akcja, wielka przygoda, ukryta tajemnica i wesoła świnka, opisana z wielkim poczuciem humoru sprawiają, że od tego dzieła nie można się oderwać. Jest to już kolejna seria Wydawnictwa Poradnia K, obok której po prostu nie można przejść obojętnie.

Jeśli szukacie wartościowych, pełnych humoru i akcji pozycji dla dzieci Inspektor Parma jest idealną książką dla Was i Waszych pociech. Jestem przekonana, że zarówno starsi jak i młodsi odbiorcy będą zachwyceni naszą uroczą świnką i gronem jej wiernych przyjaciół. Inspektor Parma i spisek żywnościowy to dzieło, którego nie może zabraknąć na półce małego czytelnika.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Poradnia K

 

Sztuka współczesna szeroko rozumiana

„Sztuka współczesna to przede wszystkim tworzenie własnej zagrody,

odrębnej przestrzeni wystawowej, w której, cokolwiek przyniesiesz,

choćby sedes, zostanie uznane za dzieło sztuki”.

Jean — Michel Basquiat, Zeng Fanshi, czy Jeff Kons to bez wątpienia najwybitniejsze postacie sztuki współczesnej. Ten rodzaj tworzenia wymaga nie lada wyobraźni od odbiorcy, a także wyczulenia na detale, ponieważ to one są naprawdę ważne. Przyznam, że nigdy nie zachwycałam się sztuką współczesną, choć miałam okazję oglądać wiele dzieł tego gatunku np. te zgromadzone w Centrum Sztuki Współczesnej w Zamku Ujazdowskim w Warszawie, niestety moje całkowite niezrozumienie tego przekazu, sprawia, że nie jest to mój ulubiony styl ani w malarstwie, ani w rzeźbie.

Mimo mojego braku zachwytu, nad pracami artystów, którzy reprezentują ten gatunek, są dzieła, nad którymi moim zdaniem warto się pochylić. Jednym z ciekawszych jest Olympia Cy Twombly’ego. Obraz z roku 1957 do dziś zachwyca wszystkich znawców sztuki współczesnej, chodź, bez dwóch zdań wygląda jak bazgroły dziecka na ścianie, albo jak by ktoś rozpisywał długopis. Jeszcze ciekawszy jest Obraz bez tytułu tego samego malarza, wygląda, jakby ktoś rozmazał ketchup na ścianie, ale praca sprzedała się za ponad 46 milionów dolarów. 15 listopada 2017 roku w domu aukcyjnym Christie’s w Nowym Jorku odbyła się licytacja dzieł powojennych oraz współczesnych. Bez dwóch zdań Twombly świecił tam triumfy. Jego dzieła są znane z wyrazistych oraz nachodzących na siebie spirali. Namalowany w roku 2005 Obraz bez tytułu ma 3 metry szerokości oraz 5 metrów wysokości. Interpretowany na różne sposoby od wina ściekającego po ścianie, aż do krwi, która z niej spływa, dla mnie pozostaje plama ketchupu, bezsprzecznie niezwykle fascynującą.

Kolejnym z pewnością ciekawym artystą był Jean — Michel Basquiat. Młody chłopak, który swoją karierę z szeroko pojętą sztuka rozpoczął od malowania ulicznego graffiti. Grafikami były głównie teksty typu,Burżuj czuje się bezpieczny SAMO. Skrót SAMO (Same Old Shit) nie był wówczas znany, jednak po jakimś czasie okazał się znakiem rozpoznawczym ówczesnego wówczas siedemnastolatka. Prace Jeana kupili np. Leonardo DiCaprio, Madonna, Johnny Depp, czy Jay – Z. Na dzień dzisiejszy wszystkie dzieła artysty wycenione są na dobrych kilkadziesiąt miliardów dolarów. Basquiat potrafił malować nawet sześć pracy jednocześnie. Swoje pierwsze dzieło sprzedał za 200 dolarów Debbie Harry z zespołu Blondie, był to Cadillac Moon z 1981 roku. Podczas dziesięciu lat swej pracy artystycznej stworzył 1500 rysunków, 600 obrazów, a także wiele rzeźb i prac mieszanych.

W roku 2017 na aukcji Sotheby’s obraz przedstawiający czarną czaszkę z kolorowymi strumieniami namalowany w roku 1982 sprzedano za 110,5 miliona dolarów. Wielka kariera Jeana zakończyła się przedawkowaniem heroiny, co ciekawe nieumyślnym. Od czasu jego śmierci w wieku 27 lat wartość dzieł artysty stale rośnie. Rzecznik Christie's nazwał go dobitnie „najbardziej pożądanym artystą sportowców, aktorów, muzyków i przedsiębiorców”.

„Artyści to łobuzy, szelmy i tricksterzy - muszą siać twórczy zamęt, aby stać się znakiem czasu! Basquiat był „cudownym dzieckiem”, przekroczył własny background, nie ograniczał się twórczo, nigdy nie pozwolił się skategoryzować. To świadczy o jego wielkości. Stał się symbolem dla kolejnych pokoleń twórców. Bardzo szanuję go za przeciwstawianie się „białemu paradygmatowi sztuk wizualnych”;

Przewodnik po Sztuce Współczesnej Susie Hodge, jest to jedna z tych wspaniałych pozycji, które przekonują nieprzekonanych. Sięgając po nią, trochę się martwiłam, że jednak do mnie nie przemówi. Mimo tego, że cały czas uważam, że sztukę współczesną może stworzyć każdy (wystarczy popatrzeć na Obraz bez tytułu), przewodnik pisarki niezwykle mnie zaciekawił. Wiele z opisanych prac bardzo mocno mija się z pojęciem współczesności, np. porównując je do prac Twombly’ego, co mnie zaintrygowało.

W swojej publikacji Autorka skupiła się na pracach takich postaci jak np. Cornelia Parker, Stephan Huber, czy Barnett Newman. Książka ta to przekrój prac od czasów przedwojennych do dziś. Z całą pewnością Pani Hodge stworzyła przewodnik dla koneserów, myślę, że jest także dobry dla tych, którzy zaczynają swoją przygodę ze sztuką. Jak wiadomo, o gustach się nie rozmawia. Dla mnie prywatnie publikacja ta stała się zachętą do bliższego przyjrzenia się sztuce współczesnej, być może kiedyś mnie ona zachwyci.

Bez dwóch zadań, Przewodnik po Sztuce Współczesnej polecam. Głęboka treść, opinie ekspertów, historia dzieła oraz krótka nota o twórcach pozwalają poznać najdroższe dzieła tego gatunku, ale i najbardziej kontrowersyjne. Być może spodoba się Wam obraz Czarne prążki Franka Stelli lub zachwycicie się obrazem Szary Gerharda Richtera. Zachęcam, aby książka znalazła się w Waszych prywatnych bibliotekach.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Ikony Młodej Polski

„W malarstwie można próbować wszystkiego, ma się do tego prawo,

pod warunkiem, że nigdy tego się już nie powtórzy.“

Pablo Picasso

Ludwik Konarzewski, Wojciech Kossak, Ferdynand Ruszczyc to tylko niektórzy z wielkich artystów Młodej Polski. Epoka ta była wielkim protestem przeciwko standaryzacji, oraz technicyzacji życia społecznego. Dochodziła do tego krytyka obyczajowości mieszczańskiej, a także antagonizmów społecznych. Młoda polska pod względem myśleniowym była bardzo bliska epoce romantyzmu, opór walki z zaborcą, kwestie powrotu do tradycji i wartości narodowych. W tym okresie, zarówno literatura jak i sztuka próbowały za pomocą ośmieszenia przeciwstawiać się ówczesnemu mieszczaństwu.

W tym niezwykłym społecznie okresie tworzył Jacek Malczewski, który wraz ze swoim synem Rafałem stworzyli dzieła na miarę nowej epoki. Obaj z ogromnym talentem, wielką słabością do nieodpowiednich kobiet, a także praktykujący ucieczkę w samotność. Jacek Malczewski znany jest z tego, że w dwudziestoleciu międzywojennym stworzył nurt realizmu magicznego. Określenie to odnosi się do obrazów, które nie mają w sobie nic z fantastycznego ani magicznego, ale są niezmiernie realistyczne oraz najczęściej przyziemne. Jacek Malczewski przyćmił niezwykłą popularność swojego kuzyna Andrzeja, któremu wróżono wielką karierę. Na jego dziełach widać popełniane przez artystę błędy anatomiczne np. proporcjonalnie za małe głowy, jednak mimo tych wad w twórczość prace obu panów są niezwykle popularne, oraz pożądane.

Jacek malował dużo około 100 obrazów rocznie „U mnie nic nowego – siedzę i maluję. A we łbie moim tak jak zawsze przesuwają się obrazy i obrazki, światła i cienie, i postacie”tak pisał do Marii Kingi Balowej, którą uważał za miłość swojego życia. Gdy po 10 latach ich związek się rozpadł, mężczyzna przypłacił to dużą depresją. O ile na początku obserwujemy karierę samego ojca, w roku 1900 przeprowadzka do Krakowa rozpoczyna artystyczny dialog ojca z synem.

Jedno z najbardziej poruszających dzieł obu panów to obraz, który powstał w podczas ostatnich lat życia Jacka. W roku 1924 malarz tworzy swój autoportret z brzydkiej niebieskiej czapce z wyrazem zniechęcenia na twarzy. Dwa lata później syn uwiecznia ojca akwarelą. I ostatni wizerunek Jacka pędzla Rafała, z 1928 roku (rok później Malczewski senior nie żył): Lusławice, ganek, starszy pan na leżaku, głowa lekko pochylona, grymas bólu na twarzy, nieobecne spojrzenie (przed śmiercią stracił wzrok). Artystyczne pożegnania wielkiego mistrza.

Jacka Malczewskiego żegna cały Kraków. Rafał na samym początku nie ma zamiaru iść w ślady ojca. Pasjonuje się wspinaczką, oraz narciarstwem. W górach przeżywa tragedię, w przepaś spada, jego przyjaciel, Stanisław Bronikowski. Po zawarciu niekorzystnego małżeństwa Rafałowi brakuje pieniędzy na wino i kobiety, wtedy sprzedaje wszystkie prace ojca Muzeum Narodowemu. Zagraniczna krytyka nazywa go najbardziej obiecującym artystą polskim. Jego obraz Wiosna w górach przynosi mu Grand Prix na wystawie międzynarodowej w Paryżu. W Krakowie zastaje go II wojna światowa. Rafał ucieka wraz z żoną do Rio de Janeiro. Ostatnie obrazy artysty to głównie kwiaty, mówi się, że miały zagłuszyć tęsknotę za górami.

Pozycja Klan Malczewskich Pani Pauliny Szymalak – Bugajskiej oraz Pani Magdaleny Ewy Nosowskiej to wspaniała podróż przez życie jednych z najwybitniejszych artystów od Młodej Polski do czasów współczesnych. Praca Autorek nie jest albumem, mimo że zawiera opisy dzieł ojca i syna. Jest to raczej przekrój przez prywatność obu mężczyzn, oraz próba zrozumienia ich życia.

Książka niezwykle dokładna, oraz ciepła zabiera nas w głąb jednej z najciekawszych epok Polski. Opisuje relacje między ojcem i synem, ich intymne sprawy, złe decyzje, ale również to, co ich łączyło pasję.

Pozycją Pisarek jestem zachwycona. Mimo że nie jestem fanką Jacka Malczewskiego, trzeba przyznać, że jego prace mają głębię i przyciągają jak magnes. Jestem przekonana, że wszyscy wielbiciele sztuki oraz epoki młodej polski będą tym dziełem zachwyceni.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Bitcoin jako waluta światowa

„Żyje się za pieniądze, ale nie warto żyć dla pieniędzy.

Wszystko, co można dostać za pieniądze, jest tanie”.

Cokolwiek nie mówić by o handlu, to powstanie pieniądza sprawiło, że ta sfera gospodarki zaczęła się rozwijać w szybkim tempie. Ludzie od zawsze dokonywali wymiany handlowej. Wcześniej działało to na zasadzie coś za coś, popularnością cieszyły się tak zwane płacidła. W ich skład wchodziły np. sól, futra, skóry, kawałki żelaza, muszle, czy różnego rodzaju kruszce. Z biegiem lat okazało się, że wymiana barterowa już nie wystarcza i trzeba pomyśleć o innym rozwiązaniu.

Historycy ustalili, że pierwsze monety pojawiły się w VII wieku przed Chrystusem. Jako pierwsi używali ich mieszkańcy dzisiejszej Turcji (dawniej Lidii), monety miały owalny kształt i były zrobione z elektrum. Dużo później pojawiły się pieniądze papierowe, na dobre weszły do obrotu w XVII wieku. Gdy ktoś był właścicielem dużej ilości pieniędzy kruszcowych, oddawał je na przechowanie złotnikowi, w zamian otrzymywał tak zwany kwit depozytowy. Posiadanie takiego kwitu, było dowodem na posiadanie określonej ilości kruszcu. Kupcy bardzo szybko przekonali się do tego rozwiązania. Kwity w porównaniu do monet były lekkie w przewożeniu i łatwiejsze w przechowywaniu, z biegiem czasu zaczęto nimi spłacać długi, a złotnicy zostawali bankierami.

Kolejnym krokiem w rozwoju pieniądza jako środka płatniczego są transakcje bezgotówkowe, najczęściej w przelewach. Karty płatnicze zostały zapoczątkowane w USA około 100 lat temu. W latach 50 tych rozwinęły się dwie największe organizacje kart płatniczych, MasterCard oraz Visa.

Dziś w XXI wieku coraz większą popularnością cieszą się tak zwane Bitcoiny. Czym są i dlaczego są tak popularne?

Bitcoin to pierwsza i najpopularniejsza z kryptowalut obecnie ogólnodostępnych. Jest formą pieniądza, która korzysta z kryptografii, w celu kontrolowania swojej kreacji i zarządzania. Twórca Bitcoina Satoshi Nakamoto, zjednoczył wiele powstałych wcześniej pomysłów stwarzając w ten sposób podwaliny do niezależnego systemu przepływu pieniędzy wirtualnych.

Definiujemy walutę elektroniczną jako łańcuch podpisów cyfrowych. Każdy z posiadaczy może przenieść własność monety poprzez cyfrowe podpisanie hasha poprzedniej transakcji oraz klucza publicznego następnego właściciela, dodając te wartość na koniec zapisu monety. Odbiorca płatności ma możliwość weryfikacji tych podpisów, pragnąc sprawdzić łańcuch posiadania – manifest ze strony bitcoin.com z 2008 roku.

Sieć Bitcoin powstała w roku 2009, a wraz z nią pierwszy klient BTC. Także w roku 2009 ustalono pierwszy realny kurs waluty Bitcoin, co ciekawe jest o wiele droższy od dolara. 22 maja 2010 roku pieniądz ten został wykorzystany w celach konsumpcyjnych, pierwsza giełda Bitcoin Market powstała w lutym 2010 roku.28.03.2013 – Kapitalizacja bitcoina osiągnęła 1mld $.

Pan Ben Mezrich po swoim genialnym dziele Miliarderzy z przypadku, tym razem zajął się fenomenem kryptowaluty, oraz ludźmi, którzy zdecydowali się na batalię sądową z Facebookiem. Po pierwszej części książki, w której poznajemy fenomen Maty (dawnego Facebooka), osobę marca Zuckenberga Tayler oraz Cameron Winklevoss zaczynają karierę inwestorów. Kiedy okazuje się, że nikt nie chce przyjąć od nich pieniędzy, udają się, na Ibizę gdzie poznają ekscentrycznego biznesmena. Mężczyzna opowiada im o idei kryptowaluty. Bracia Winklevoss zagłębiają się w świat Bitcoina a dnia 26 listopada 2017 roku zostają pierwszymi w historii bitcoinowymi miliarderami.

Pozycja Pana Mezricha, to nie tylko opowieść o zdradzie, przyjaźni i wielkich pieniądzach. To przede wszystkim książka o tym jak zmienia się świat. Jeszcze niedawno wydawało się, że moneta i papierek mogą wszystko, dziś okazuje się, że to kryptowaluty coraz bardziej rządzą światem i go zmieniają. Publikacją jestem zachwycona. Przyznam, że nie czytałam pierwszej części w tematyce Facebooka, ale mam zamiar to nadrobić. Nie wiedziałam, że tematy gospodarcze i finansowe tak mnie wciągną w powieści, mimo że na faktach.

Totalnie nie ogarniam mechanizmów działania kryptowalut, jednak jestem zafascynowana tym, jaki wpływ mają na społeczeństwo, oraz tym, że coraz więcej ludzi się nimi interesuje. Jestem przekonana, że pozycja Bogowie Bitcoina, wciągnie wszystkich zainteresowanych nie tylko kapitalizacją Bitcoina z roku 2017, ale także tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z kryptowalutami.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Poradnia K

 

Lockwood wita zjawy i upiory

„Smutny jest los zjawy. Obserwuje szare egzystencje żyjących, ich cierpienia i utrapienia w wiecznej gonitwie za umykającym czasem, ich złość z powodu drobiazgów. Przygląda się im, miotającym się wśród kłopotów, których los nie szczędzi im każdego dnia. I zazdrości im”.

Donato Carrisi

Wiktoriański Londyn po raz kolejny, przyciąga nas niesamowitą nawiedzoną przygodą. XIX wieczne miasto było najbogatszą metropolią świata, jednak w dzielnicach nędzy miliony ludzi przymierało głodem, oraz cierpiało od zimna i chorób. Właśnie w takim mieście, poznajemy bohaterów naszej książki Lockwood & Sp. Krzyczące schody, jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z niezwykłą agencją tropiącą zjawy i upiory, musicie to nadrobić, ponieważ właśnie ukazał się tom drugi serii Lockwood & Sp. Szepcząca czaszka.

W części pierwszej poznaliśmy naszą główną bohaterkę Lucy, która została młodszym agentem operacyjnym spółki Lockwood. Obdarzona niezwykłym darem dziewczyna pochodząca z angielskiego rynsztoka, w osobliwej agencji dostaje nie tylko pracę, ale odnajduje prawdziwych przyjaciół. Ponieważ nasza Lucy pochodzi z biedoty miasta, trochę historii... Brytyjski działacz społeczny i socjolog Charles Booth, który zajmował się dokumentowaniem życia codziennego i pracy mieszkańców Londynu, sporządził w 1889 r. mapę ubóstwa stolicy. Obszary, w których wegetowali ludzie bardzo biedni, pracujący dorywczo, z chronicznym niedostatkiem zaznaczył na granatowo. Nasza bohaterka nie miała łatwego życia, zwłaszcza że w tamtym czasie w Londynie panowała moda na sprzedawanie swoich dzieci, różnym typom spod ciemnej gwiazdy za marny grosz. Pierwszy tom serii przygód, agencji łowców duchów to nie tylko walka z upiorami, ale również wspaniały rys historyczny sytuacji Wielkiej Brytanii i mieszkańców jej największego miasta, w tamtym czasie.

Przyznam szczerze, że na część II czekałam z niecierpliwością, ponieważ uwielbiam tego typu publikacje i nie chodzi tutaj o fabułę wymyśloną przez Autora, ale o klimat powieści i właśnie ten urzekający i nadający kształt dziełu rys historyczny. Do obu pozycji został on niesamowicie subtelnie wpleciony, jednak zachęca on młodego czytelnika do bliższego poznania czasów, w których pracują nasi przyjaciele.

Szepcząca czaszka w wielkim skrócie to powieść, w której trójka naszych dzielnych łowców duchów dostaje nowe zlecenie. Nastolatkowie mają zbadać grób niezwykle tajemniczego wiktoriańskiego doktora. Niestety pod ziemią obudziło się coś, o wiele gorszego niż to z czym do tej pory mieli oni kontakt, a zwłoki mężczyzny trzeba było ekshumować. Kiedy młodzi ludzie już prawie świętują sukces, uwolniony zostaje przerażający duch, a z trumny znika niezwykle cenny, ale i niebezpieczny przedmiot. Nasi bohaterowie muszą odzyskać przedmiot, zanim umrze więcej ludzi, najgorsze jest to, że do akcji wkracza druga agencja Fittes, z którą Lockwood i Spółka nie za bardzo się lubią.

Londyńskie ulice zapełniały gromady obdartych dzieci, kradnących, żebrzących, handlujących lub usiłujących znaleźć coś do jedzenia. Wiele z nich zostało porzuconych przez rodziców lub wyrzuconych z zakładów rzemieślniczych, w których miały uczyć się zawodu.

Wciąż chodziły półnagie albo w obszarpanych szmatach i obrzucały się nawzajem wyzwiskami i przekleństwami, tarzały się w ulicznym brudzie albo kradły w porcie i na nabrzeżach – relacjonował świadek. Część dzieci ulicy trafiało do przytułków prowadzonych przez parafie. Dostawały tam dach nad głową i lichą strawę, ale w zamian musiały ciężko pracować.

Powyższe tło najnowszej powieści Pana Strouda, sprawia, że pozycja ta staje się jeszcze bardziej wartościowa. Mimo że jest to dzieło dla młodszych czytelników, dorośli również świetnie się w nim odnajdą. Przeżyjecie nie tylko krwawą pełną grozy przygodę, ale poznacie również siłę prawdziwej przyjaźni, a także czasy, do dziś nazywane najciemniejszymi w historii Wielkiej Brytanii.

Publikacją Lockwood & Sp. Szepcząca czaszka jestem zachwycona. Najbardziej cieszy mnie to, że tomów jest więcej, więc dłużej będę mogła cieszyć się przygodami Lucy, Lockwooda oraz Georga. Niezwykli bohaterowie, paranormalne zjawiska, mroczne tajemnice, zjawy i upiory to tylko niektóre zalety tego dzieła. Nie wiem dlaczego, ale obie części przypominają mi film, Van Helsing. Wiem, że fabuła jest zupełnie inna, ale te wszystkie kusze, łańcuchy i polowania są niezwykle podobne, co sprawia, że jeszcze bardziej warto sięgnąć po oba tomy. Nie długo swoją premierę będzie miał serial na platformie Netflix. Mam nadzieję, że będzie równie wciągający jak książki.

Jeśli jeszcze nie znacie trójki nastolatków z dręczonego nawiedzeniami Londynu, koniecznie musicie to nadrobić. Jestem przekonana, że się nie zawiedziecie. Seria Lockwood to przygoda dla całej rodziny, a także świetny prezent dla każdego czytelnika lubiącego się bać.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Poradnia K.