Chińskie zaskoczenie

„Kiedy człowiek kroczy drogą Środka, nawet jego zwierzęta wstępują do Nieba.

一人得道、雞犬升天(一人得道、鸡犬升天)”.

Z niezrozumiałego dla mnie powodu, kochamy się w książkach świata zachodu. Powieści amerykańskie są na topie od dziesięcioleci, potrafimy wymienić ich autorów, na zmianę z tymi angielskimi. Nawet francuskie dzieła nie są tak popularne, mimo że Francja posiada wielu naprawdę wspaniałych pisarzy. Powieści azjatyckie, często omijane są szerokim łukiem, a opinia publiczna, która wyraża swoje zdanie np. na temat Chin czy Japonii kształtuje nasze spojrzenie na wszystko, co związane z tymi krajami, że nie wspomnę o Indiach, czy Afryce. Mimo tego, że ponad połowa to stek bzdur powtarzanych w celach manipulacyjnych, nikt tego nie sprawdza, a my wierząc w bajki, często nie dostrzegamy, co tracimy.

Odrobinę tak samo w moim przypadku było z książką Narodziny bohatera. Długo się za nią zabierałam, ciągle myślałam, o tym, co dobrego mogą w literaturze stworzyć Chińczycy, zwłaszcza że ich filozofia nigdy mi nie pasowała. Nota na okładce, że pozycja ta okrzyknięta została chińskim Władcą Pierścieni, co najmniej mnie zniesmaczyła, ale w końcu udało mi się sięgnąć po tę publikację.

Pan Luis Cha okazał się moim odkryciem mijającego roku, co stwierdzam z wielką przyjemnością, a moje podejście do literatury Państwa Środka uległo zmianie. Powieść Narodziny bohatera to przygoda fantasy dziejąc się wśród bogów starego świata, a także demonów, przeplatające się ze sobą światy nie zauważają narodzin chłopca, który stanie się wielkim bohaterem. Tak, jak bajka Mulan była pstryczkiem w nos dla starożytnych Chin tak samo Guo Jing jest pstryczkiem dla dynastii Song oraz Jin.

Ojciec naszego bohatera zostaje zamordowany, ten postanawia wraz z matką ukryć się na dworze Czyngis – chana. Guo doskonali swoje umiejętności w sztukach walki pod okiem najsłynniejszego wodza Mongołów, aby pewnego dnia stoczyć walkę w Gospodzie Pijanego Nieśmiertelnego, co doprowadzi go do bolesnych decyzji, które być może zniszczą jego świat. Powieść, w której miłość przeplata się z nienawiścią, zdrada z przeznaczeniem, a duchowa walka bohatera obudzi w nim moc, o jakiej nie marzył.

Pozycja Pana Cha zasługuje najwyższy szacunek, fabuła okraszona suto historią Chin, zabiera nas w podróż do świata, którego już nie ma, ale doprowadził on do powstania dzisiejszego wielkiego Państwa Środka. Narodziny bohatera, to moja pierwsza chińska powieść, jestem bardzo zaskoczona, że aż tak mi się podobała, mimo że nie lubię fantasy. Bez wątpienia Pisarz nie tylko stworzył przygodę, ale postarał się także, aby czytelnik zapoznał się z kulturą, jego kraju co w tym dziele jest moim zdaniem najważniejsze.

Nie opowiedziana wśród opinii publicznej historia Chin, przedstawiona w zwykłej powieści zasługuje na zainteresowanie.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i Ska

 

Wielkie zaskoczenie

Czy ktoś słyszał o Mary Kelly?? Przyznam, że jest to Pisarka, na temat której nic nie wiem. Kobieta znana z serii kryminałów z nadkomisarzem Brettem Nightingale’em zaskoczyła mnie swoją pozycją Tajemnica pustego kufra świąteczne śledztwo. Wydana pierwszy raz w roku 1958 powieść, według wszelkich dostępnych informacji cieszy się niezwykłym powodzeniem i jest naprawdę dobra.

Zwłoki starszej kobiety znalezione w Londynie przez wyżej wymienionego nadkomisarza oraz jego partnera odkrywają szereg tajemnic księżnej Olgi Karuchin, nią właśnie okazuje się zamordowana kobieta. Największą zagadką, jest jednak splądrowany kufer, który spędza sen z powiek naszych śledczych, z niego bowiem znika rzekomo cenny skarb.

Powieść Pani Kelly to pozycja ukazująca piękno, a zarazem podział ówczesnego Londynu, dodatkowo zapoznaje nas z rysem historycznym komunizmu, a także potężnej w tamtym czasie Rosji. Książka ta podświadomie kojarzyła mi się z powieściami Conana Doyle’a oraz barwnym detektywem z serii kryminałów Agathy Christie. Spiski, osobliwe grono podejrzanych, ekscentryczny nadkomisarz i jego zabawny wspólnik. Otoczka Londynu w czasie Bożego Narodzenia, nie jest przedstawiona w sposób cukierkowy, jak w reklamach, tutaj mamy do czynienia raczej ze świątecznym brudem, biedą i nędzą tego miasta, przedstawionego w sposób niezmiernie realny.

Jestem wielką fanką świątecznych kryminałów oraz thrillerów. Zbrodnia w nich przedstawiona, cała otoczka nabiera jakiegoś osobliwego znaczenia na tle świąt. Nie wiem do końca, dlaczego tego typu pozycje się tak dobrze sprzedają, może to jakiś czytelniczy fetysz, ponieważ nie znam osoby, która kocha te gatunki, a jednocześnie nie lubi fabuły dziejącej się w czasie Bożego Narodzenia, ja także nie jestem wyjątkiem. Identycznie jest moim zdaniem z fanami romansu, ten czas po prostu nas urzeka.

Tajemnica pustego kufra to typowa klasyka równie pod względem stylu pisania, a także przedstawienia fabuły. Publikacji tej daleko do współczesnego kryminału, zważywszy na to, że Pisarka żyła w latach 1927 – 2017 ten tom uważam za naprawdę wartościowy merytorycznie, ponieważ zapoczątkowuje dobrą serię wśród kryminałów tak zwanego złotego wieku, mimo że to trzecia część. Trzeba tutaj, również dodać, że Autorka nie szczędzi nam opisów, myślę, że są one ważne pod kątem umiejscowienia czytelnika w czasie, i rysie historycznym, to z całą pewnością Pani Kelly udało się znakomicie.

Mam zamiar zapoznać się z resztą książek z serii, jestem ciekawa, czy nadkomisarz rozwija się z biegiem zmiany kultury pisania, czy styl pozostaje bez zmian. Coś czuję, że będzie to moja ulubiona seria po obfitości książek Pani Christie. Zachęcam do zapoznania się z tą naprawdę oryginalną publikacją.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Klasyka horroru

„W ciągu dnia prawie nigdy nie zagrażają nam duchy, demony ani żywe trupy; zwykle są one niegroźne także w nocy, jeśli przebywamy w towarzystwie innych ludzi, ale kiedy zostajemy sami w ciemności, przestają obowiązywać jakiekolwiek reguły. Mężczyźni i kobiety są w mroku jak otwarte.”

Stephen King

Jak co roku o tej porze, wśród pozycji książkowych nie może zabraknąć tych, o nawiedzonych domach, duchach, zjawach i upiorach. Zawsze się zastanawiam, jakim cudem okres Świąt Narodzenia Pańskiego może być inspiracją do wydawania i pisania tego typu opowieści. Gdyby to było np. amerykańskie Halloween, czy może tak zwane święto Wszystkich Świętych, albo Zaduszki ooo, to wtedy co innego, ale najradośniejsze święto w roku, jest to co najmniej zastanawiające.

Cóż, w każdym razie i tym razem Wydawnictwo Zysk i S-ka częstuje nas kolejnym tomem niesamowitych opowieści, tym razem w klasycznym wydaniu, co bezsprzecznie zachwyci fanów gatunku.

Duchy nocy wigilijnej, to obszerna antologia sław horroru takich jak Jan Barszczewski, Aleksandr Bestużew, Bernard Capes, czy Frank Cowper. Wszyscy Autorzy zapraszają nas do zajęcia miejsca przed gorącym kominkiem, z kubkiem gorącej czekolady, aby zanurzyć się w opowieściach mrocznych, upiornych i paranormalnych. Muszę przyznać, że ta część niesamowitych historii podoba mi się, jak do tej pory najbardziej. Wydawca nie był gołosłowny i faktycznie cały zbiór oparty na klasyce horroru, przedstawia nam temat bez tandety obecnej w dzisiejszych pozycjach. Klasykę horroru trzeba lubić, moim zdaniem jest ona znacznie cięższa do czytania niż współczesne powieści, różni się nie tylko stylem pisania, ale także formą przekazywanych opowieści z całą pewnością cięższą niż to, z czym mamy do czynienia na co dzień.

Opowiadania są długie, mają zawiłą fabułę, przy niektórych trzeba się skupić, aby nie zagubić wątku już na początku, moim zdaniem to atut tej publikacji. Nie przelatujemy nad nią jak nad większością tekstów odmóżdżaczy, wręcz przeciwnie musimy przystanąć, pomyśleć i mocno wytężyć umysł. Pisarze serwują nam, także długie, niezmiernie szczegółowe opisy, co pozwala głębiej wniknąć w świat stworzonej opowieści. Czy książka ta jest straszna? Jakość pozycji tego gatunku najczęściej mierzy się jej upiornością, im bardziej się boimy, tym bardziej nam się podoba. Myślę, że tutaj cel jest inny, to raczej zapoznanie czytelnika z opowiadaniami, które przez długie lata uważano za klasykę, myślę, że nie są one straszne w dosłownym tego słowa znaczeniu. Użyłabym raczej słowa hipnotyzujące, zastanawiające, dość mroczne, jednak z całą pewnością z butów nie wyrywają. Czy to minus? Moim zdaniem nie, każda epoka rządzi się swoimi prawami, co innego było przerażające kiedyś, a co innego przyprawia nas o dreszcze dziś, to naprawdę duży plus tej pozycji.

Jeśli ktoś buduje swoje zdanie o horrorze na bazie efektów specjalnych, dużej ilości krwi, mnogości trupów i spektakularnym zakończeniu może być rozczarowany. Duchy nocy wigilijnej, to książka dla fanów klasyki, oraz tych, którzy wśród współczesnej tandety szukają czegoś nowego i ożywczego.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Z Biblią...

„Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości”.

II Tymoteusza 3:16 UBG

Biblia to jedna z najpopularniejszych pozycji świata. Na jej temat napisano wiele, co nie przeszkadza tworzyć nowych publikacji. Dla Chrześcijanina to Święta Księga, dzięki której wiemy, że Pan Jezus Chrystus przyszedł na świat, aby świat zbawić, a wszyscy, którzy w Niego wierzą, nie umrą, a będą żyć wiecznie. Wśród całego ogromu komentarzy biblijnych, różnych przekładów tej księgi, wszelkiego rodzaju słowników biblijnych, map, pozycji poświęconych chronologii etc. mamy także poradniki, z którymi jest często problem.

Dla mnie jako Chrześcijanki ciężko na rynku znaleźć poradnik w tematyce biblijnej, a zwłaszcza taki, który mówi o życiu z Biblią na co dzień, ale nie jest podpięty pod żadną religię, a opiera się na samym Piśmie Świętym. Tak samo było z kalendarzem, szukałam długo czegoś, co będzie całkowicie podparte tylko Słowem Bożym i w końcu trafiłam na Dobry Zasiew. Niestety z poradnikiem jak zorganizować czytanie Biblii, aby zapoznać się z nią podczas całego roku, oraz wynieść coś z tego dla siebie było trudniej.

Całkiem niedawno otrzymałam pozycję Z Biblią przez 52 tygodnie studium Biblii dla kobiet na cały rok. Pierwsza rzecz, jaką zrobiłam, to sprawdzenie kto to napisał. Pani Kimberly Moore jest starszym pastorem w Kościele Baptystycznym w Gastonii. Zastanawiałam się przez chwilę, czy książka napisana przez kobietę, która nie powinna nauczać, jest wartościowa, choć prywatnie naprawdę lubię np. Joyce Meyer. Postanowiłam dać jej szansę i otworzyć, tę pozycję.

Publikacja podzielona jest na tygodnie, każdy tydzień ma swój temat przewodni, np. Wszystko ma swój cel, Błogosławienie albo przeklęci, czy Bóg mnie zachował. Każdy tydzień, także zawiera fragmenty Biblii do przeczytania w ciągu tych siedmiu dni, oraz pytania prywatne, na które można sobie odpowiedzieć po zapoznaniu się z dedykowanym fragmentem Słowa Bożego, plus zadania na ten tydzień. Myślę, że jest to jeden z najbardziej rozbudowanych interaktywnych wędrówek przez całą Biblię, dopasowana komentarzem typowo dla kobiet. Trzeba również przyznać, że książka posiada wspaniałą grafikę utrzymaną w pastelowych kolorach, co zachęca do tego, aby do niej zaglądać.

Najlepsze w tej pozycji moim zdaniem jest to, że Autorka mimo tego, że pisze swój komentarz do każdego tygodnia, nie narzuca swojego toku myślenia i za każdym razem zachęca, aby czytać Biblię w pierwszej kolejności. W ogóle właśnie takie słowa, że najpierw Biblia jest dla mnie najważniejsze we wszelkich pozycjach, które się nią podpierają, o niej piszą i ja komentują. Publikacja może się wydawać typowo protestancka, ale myślę, że Katolicy, jak i ludzie wyznający inną religię podpierającą się Pismem Świętym świetnie się w niej odnajdą.

Na ten czas Świąt Narodzenia Pańskiego, warto mieć w ręku coś wartościowego. Zachęcam do zapoznania się z tą publikacją.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zyski i S-ka

 

Banksy ikona Strett Art.

„Dopiero gdy wytną ostatnie drzewo, a ostatnia rzeka zamieni się w cienką, brudną stróżkę. Syn człowieczy pojmie, że nie można jeść pieniędzy, zaś ciągłe powtarzanie przysłów sprawia, że brzmisz jak ciota. “

Banksy

Ikona Strett Art, człowiek, który, dopiero gdy schował twarz, zaczął mieć posłuch w społeczeństwie. Na jego pracach wzorują się tatuażyści na całym świecie, Robert Banks (Banksy) od lat nieprzerwanie, czaruje nas malunkami w ogromnym Londynie, które sprawiają, że to, co kontrowersyjne staje się jeszcze bardziej kontrowersyjne.

Banksy swoją karierę zaczynał jako malarz graffiti, z powodu swojej powolności w tworzeniu dzieł pewnego dnia został niemal złapany w pociągu, w którym malował obraz. Podczas ucieczki przed władzami schował się pod wagon, musiał siedzieć tam długi czas, w międzyczasie przyglądał się numerowi seryjnemu wagonu i tak narodził się pomysł tworzenia sztuki poprzez szablony. Tworzone przez niego prace na podstawie szablonu, często są humorystyczne i powiązane z miejscem ich umieszczenia. Ogólny wydźwięk jego dzieł jest antywojenny, antykapitalistyczny oraz pacyfistyczny. Mimo to Robert Banks długo uważany był za wandala a sztuka, którą uprawiał, miała opinię, wulgarnej i nic niewnoszącej do życia społecznego, a co dopiero do kulturalnego.

Banksy używa murów jako broni, aby wyrażać myśli, prowokować, zmieniać świat. Wszystko, co go dotyczy, jest osnute mgiełką tajemnicy. Mężczyzna nigdy nie ujawnia swojej tożsamości, a jego prace nie oszczędzają nikogo.

„Nieujawnianie tożsamości jest częścią mojej sztuki. Celowo wprawiam ludzi w zakłopotanie; zaczynają się zastanawiać, czy człowiek, z którym rozmawiają, to na pewno ja”.

Często w jego malarstwie powtarza się kilka postaci jak np. Mona Lisa trzymająca wyrzutnię rakietową lub pokazująca tylną część ciała, miś panda z dwoma pistoletami, królowa angielska z piorunem na twarzy czy Steve Jobs wałęsający się z workiem zarzuconym na ramię.

W tej chwili prace artysty są najczęściej pozyskiwane. Zdejmowane lub wycinane ze ścian, sprzedawane na czarnym rynku, uzyskują na aukcjach astronomiczne sumy. Do grona wielbicieli mężczyzny należą takie postacie jak np. Kate Moss, którą sportretował, Jude Law, Christina Aguilera, Justin Bieber, który wytatuował sobie słynną dziewczynkę z balonikiem. Drake, Chris Martin z Coldplay, Jake Gyllenhaal, który w prezencie na trzydzieste urodziny dostał od swojej mamy, scenarzystki Naomi Foner, odbitki prac Banksy’ego. A ponadto nieżyjący George Michael, Bono z U2 i wielu innych.

W najnowszej książce Banksy rewolucjonista spod ściany, Ellsworth-Jones Will przedstawia nam wszystko, co do tej pory wiemy o tym bezsprzecznie sławnym dziś we wszystkich kręgach artyście, a także wiele ciekawostek. Pozycja zawiera drobny druk, który mieści dużo treści, zdjęć i grafik przenosząc czytelnika do świata, który cały czas się rozwija dzięki nieszablonowym pomysłom artysty.

Strett Art. nigdy nie był moją ulubioną formą sztuki, jednak trzeba przyznać, że rzetelna pozycja o Banksy jest lekturą obowiązkową dla każdego miłośnika szeroko pojętego malarstwa. Autor nie zanudza, nie próbuje przedstawić malarza, w dobrym świetle specjalnie go faworyzując, ta publikacja to rzetelna próba przedstawienia czytelnikowi mężczyzny z krwi i kości mimo braku twarzy, który zmienił podejście świata do sztuki ulicznej. Osobiście mimo tego, że Banksy nie jest moim ulubionym artystą, książka jest bardzo wartościowa, nie chodzi tylko o informacje, które możemy sobie przeczytać w szeroko dostępnych źródłach, ale przede wszystkim o ludzkie przedstawienie osoby, którą przez długi czas opinia publiczna uważała za zwykłego wandala i chuligana. Bez wątpienia Dziewczynka z balonikiem to dziś ikona sztuki, która w swym przesłaniu krzyczy o wolność, pokój i praworządność.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Inna niż inne

„Nie ma lepszego sposobu

pobudzenia dobroci w ludziach,

niż traktować ich tak,

jakby byli dobrymi ludźmi”.

Gustaw Radbruch

Opowieść o człowieku, którego zmieniła jedna gwiazdka, powstała z potrzeby spłacenia karcianych długów w roku 1843. Od tamtej pory, gdy pierwsze sześć tysięcy egzemplarzy rozeszło się w ciągu trzech dni, powieść zostawała wielokrotnie wznawiania, ekranizowana oraz wystawiana na deskach teatrów, aby i dziś uczyć nas bezinteresownej dobroci serca. Opowieść wigilijna Charlesa Dickensa wywołała wielkie poruszenie, sprawiając, że wielu pisarzy poszło w ślady autora i postanowiło napisać swoją wersję niesamowitej, świątecznej historii.

Już niedługo przeżywać będziemy kolejne Święta Narodzenia Pańskiego, przed którymi w księgarniach mamy wysyp pozycji pisanych specjalnie pod ten czas. Nie inaczej, jest z najnowszą książką Pani Elizabeth Scarborough i jej pozycją Inna opowieść wigilijna. Napisana na wzór dzieła Pana Dickensa, umieszczona w czasach współczesnej cyfryzacji, przyciąga powtarzającą się tematyką, która mimo tego, że może wydawać się oklepana, nadal zachwyca.

Nasza bohaterka Monica jest pracoholiczką, w której życiu nie ma miejsca na miłość, dom czy rodzinę. Całe dnie spędza w pracy, nie dostrzegając nic poza nią. Kobieta z sercem jak lód w wigilię odmawia swoim pracownikom urlopu, czym budzi do życia ducha zamieszkującego jej komputer. Niespodziewanie okazuje się, że jest nim nie kto inny tylko sam Ebenezer Scrooge, bohater najpopularniejszej powieści świata. Przebudzony ze snu mężczyzna, odkrywa, że świat bardzo się zmienił od jego ostatniej na nim bytności, a przekonanie Moinici do przyjęcia ducha hojności, miłości i przebaczenia będzie nie lada wyzwaniem.

Powieść obyczajowa, która przypomina nam, jacy powinniśmy być nie tylko w święta. Ciepła, dowcipna, napisana w bardzo inteligentny sposób po raz kolejny udowadnia nam, że warto być dobrym człowiekiem. Nie znajdziemy tutaj zwrotów akcji, przygody i zgrai nieprzeciętnych bohaterów. Książka Pisarki to klasyk w nowoczesnym wydaniu, który ma otworzyć nasze serca na drugiego człowieka. Napisana lekko i przyjemnie napełnia nas nadzieją, na lepsze jutro i pomaga zachować równowagę między tym, co łatwe, a tym, co słuszne.

Czytanie Innej opowieści wigilijnej sprawiło mi wiele przyjemności. Pani Scarborough poruszyła archetyp, pod zupełnie nowym kątem nadając mu świeżości i nieprzeciętności, jednocześnie wplatając w treść bohatera, o którym słyszały nawet dzieci. Połączenie to okazało się strzałem w dziesiątkę. Myślę, że zapewni Wam kilka niezwykle wartościowych, oraz przyjemnych godzin.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Wielkie zakończenie

Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.

William Wharton – Tato

Doczekaliśmy się właśnie, wznowienia ostatniego tomu przeuroczej serii Bridgertonowie, pióra Pani Julii Quinn. Smutek i żal z powodu końca sagi tego zacnego rodu, umila fakt, że możemy po raz kolejny przeczytać wszystkie części od nowa i na pewno się nie rozczarujemy, przeżywając po raz kolejny perypetie miłosne tej rodziny, oraz jej przyjaciół.

O Bridgertonach napisano i powiedziano niemal wszystko. Serial doczekał się nie tylko milionowych odsłon, ale także dużej krytyki, co z całą pewnością nie zniechęciło do ponownego go oglądania. Książki cieszą się ogromną sprzedażą, co tylko utwierdza w przekonaniu, że kobiety kochają historyczne romanse o konwenansach, skandalikach, tajemnicach i namiętności. Żyjąc w czasach, kiedy romans rysuje nosem dno i te dziesięć metrów mułu w nim, z coraz większą chęcią wracamy do klasyki gatunku, co dobrze świadczy o kobiecej inteligencji i wrażliwości na temat.

Po tomie pierwszym, w którym poznaliśmy uroczą Daphne, w kolejnych częściach mogliśmy śledzić losy, oraz perypetie miłosne jej rodzeństwa, na tle XIX wiecznego Londynu, całego jego splendoru, wielkości, zakłamania czy plotek. Poznaliśmy samą królową oraz zasady panujące na dworze, śledziliśmy z uwagą kronikę towarzyską Lady Whistledown, dzięki której mogliśmy zaśmiewać się do łez, a także mogliśmy nauczyć się pewnych zasad panującej etykiety i reguł w świecie damsko męskim. Te osiem tomów jako naprawdę dobry romans, do którego z chęcią się wraca, powinno znaleźć się na półce każdej, zakochanej w powieściach o miłości kobiety.

Ślubny skandal to ostatni tom serii, który nie tylko opowiada o kolejnym z Bridgertonów, ale także pozwala wrócić do naszych ulubionych bohaterów z poprzednich części. Niestety Lady Whistledown już tutaj nie poczytamy, co dla mnie jest bardzo przykre, ale poznajmy Gregory’ego Bridgertona, który wierzy w prawdziwą miłość.

Nasz bohater poznaje zachwycającą pannę Hermionę, zakochuje się w niej niemal od pierwszego wejrzenia i już zaczyna robić wielkie plany, kiedy nagle okazuje się, że dziewczyna jest zakochana w kimś innym. Przyjaciółka Hermiony uważa jednak, że jej wybranek jest nieodpowiednią partią i postanawia uchronić dziewczynę przed tym małżeństwem. Lucy postanawia pomóc Gregory’emu zdobyć serce przyjaciółki. Sprawy komplikują się, gdy oboje uświadamiają sobie, że się kochają, a Lucy jest… zaręczona z kimś innym.

Pełna miłosnych perypetii, napisana z wielkim poczuciem humoru, oraz dystansem powieść i tym razem Was nie zawiedzie. Delikatna, pełna zwrotów akcji, niedopowiedzeń oraz ciętych ripost historia miłosna, która wspaniale zakańcza serię Pisarki. Ślubny skandal, jest tak samo dobry, jak poprzednie pozycje, publikacja, od której nie można się oderwać, czyta się ją jednym tchem. Najlepsza na prezent dla dziewczyny, żony, mamy, czy siostry, pozwoli przenieść się w świat, do którego tęskni wiele kobiet i poznać mężczyzn, którzy łamią konwenanse i zasady dla prawdziwej miłości.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Zysk i S-ka

 

Przystępna astronomia

„Astronomia zrodziła się z przesądów, elokwencja z ambicji, nienawiści, fałszu i pochlebstwa, geometria z chciwości, fizyka z próżnej ciekawości, nawet filozofia moralna z ludzkiej pychy. Tak więc sztuki i nauki zawdzięczają swoje powstanie naszym wadom”.

Jean-Jacques Rousseau

„Matematyka jest alfabetem, za pomocą którego Bóg opisał Wszechświat” słowa najsłynniejszego matematyka, astronoma, filozofa, oraz naukowca wszech czasów do dziś są cytowane na tysiącach uczelni wyższych, mimo że ich właściciel dokonał żywota właśnie między innymi przez nie. Mowa oczywiście o Galileuszu, bohaterze jednego z najgłośniejszych procesów świata.

Mówi się, że Galileusz wzniecił największy konflikt moralny, oraz intelektualny epoki, w której żył. Zawdzięczana mu do dziś teoria heliocentryczna sprowadziła na niego wielki gniew kościoła rzymskokatolickiego, a całą sytuację zaognił dodatkowo sposób, w jaki uczony głosił swoje tezy. Gdy zarzucono mu, że dyskutuje z przeciwnikami swoich racji oraz że nie dowodzi swoich teorii, jego proces ciągnął się latami, aby w ostatecznym rozrachunku inkwizycja mogła skazać go na dożywotni areszt domowy za szerzenie herezji, oraz poparcie prac Mikołaja Kopernika.

Dziś na odkryciach obu tych uczonych opiera się niemal cała nasza podstawowa wiedza dotycząca przestrzeni kosmicznej. To dzięki nim wiemy, że nie Ziemia jest w centrum wszechświata, znamy czarne dziury, galaktyki, gwiazdy, potrafimy określić, kiedy nastąpi deszcz meteorów, albo zaćmienie słońca lub księżyca. Zacofanie, które przez wieki próbowano, nam wmówić minęło, a Galileusza zrehabilitowano.

Wszystkie książki dotyczące astronomii wywodzą się z wielkiego odkrycia, że to Ziemia krąży wokół Słońca. Ten fakt dał odwagę innym uczonym, aby zgłębiać tajemnice wszechświata, oraz tworzyć coraz to nowe dzieła, które przybliżą nam świat, na jakim żyjemy. Trzeba przyznać, że wielu Pisarzom wychodzi to świetnie, powstają pozycje naukowe, dla dzieci, komiksy czy filmy, które coraz bardziej fascynują, a jednocześnie możemy dzięki nim odkrywać nowe nieznane nam fakty i zjawiska.

Nowa pozycja Willa Gatera, Astronomia przewodnik wydanie drugie w ciekawy oraz przystępny sposób pozwala nam poznać tajemnice kosmosu, najciekawsze jego zakamarki, oraz ciała, które się w nim znajdują. Pisarz zaprasza nas do zapoznania się z mgławicami, gromadami gwiazd, czy widmem świetlnym. W książce znajdziemy, także przewodnik po niebie, gwiazdozbiory, mapy nieba. Dodatkowo Autor raczy nas opisem dość szczegółowym, Układu Słonecznego.

Przyznam, że sama uwielbiam astronomię oraz powiązaną z nią fizykę, więc ta pozycja dla mnie to skarbnica wiedzy. Pisarz daje nam przewodnik pełen zdjęć w tak dobrej rozdzielczości, że można sądzić, że widzimy na żywo wiele zjawisk i obiektów. Książka świetnie nadaje się, też do pomocy przy nauce fizyki w szkole średniej i podstawowej. Dodatkowym atutem jest twarda oprawa, która nie pozwoli na szybkie zniszczenie publikacji. Polecam bez dwóch zdań.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Arkady

 

Ostatnie polskie lata

Hej, rubieże dalekie Rzeczypospolitej, hej, kresy ciche, puste, zdławione, wyludnione, wymordowane, wysiedlone, zamarłe dla szpiegowskiego oka triumfującego łupieżcy-kata, kordonami bagnetów i ziemskiej mocy, dokumentami rządów potężnych i kongresów od Macierzy oddarte i z kart wykreślone! Taki wasz głos i takie w tobie kości i skarby leżą i oczekują na zew od Matki-Pani!

Maria Rodziewiczówna

Seria kresowa Pana Sławomira Kopra, wciąż zachwyca swoją odsłoną. Powstałe tomy zapraszają nas do zapoznania się z tą utraconą częścią Polski, która na zawsze zostanie w naszych sercach, wzbudzając tęsknotę, żal, nostalgię, oraz wiele wspomnień.

Wracając dziś do ziemi, którą utraciliśmy, wracamy nie tylko do zabytków, ale przede wszystkim do historii tysięcy rodzin, wysiedlonych, na rzecz innych państw. Trzeba, także pamiętać, że kresy to nie tylko Lwów, Wilno czy Nowogródek, to przede wszystkim wsie i miasteczka, które być może nie przysłużyły się wielkiej historii świata, ale są ważne dla pojedynczych jednostek jako zbiór opowieści o dzieciństwie, młodości i dorastaniu. Wielu z naszych polskich artystów, malarzy, polityków, piosenkarzy pochodziło ze stron, o których dziś mówimy mało, albo wcale, bo przecież to już nie nasze.

Piąty tom serii Pana Kopra Zapomniane Kresy ostatnie polskie lata, po raz kolejny zaprasza nas do odwiedzenia, najciekawszych, a także najbardziej wartościowych dla narodu Polskiego miejsc na Kresach, a także poznania wielu nazwisk, które powinny wejść do świadomości polskiej.

Z nostalgią wracamy do historii Uniwersytetu w Dorpacie, który istniał w czasach, gdy Rzeczpospolita Obojga Narodów sięgała na północnym wschodzie po tereny dzisiejszej Estonii, gdy w jej skład wchodziły także takie województwa, jak parnackie czy właśnie dorpackie. To właśnie w Dorpacie dzisiejszym Tartu jezuici w roku 1583 założyli Gymnasium Dorpatense. Odbyło się to dzięki zaangażowaniu króla Stefana Batorego, któremu zależało na krzewieniu wiedzy, ale jeszcze bardziej na nawróceniu na katolicyzm protestanckich Estończyków. Uczelnia w Dorpacie może pochwalić się wieloma polskimi nazwiskami, np. polski przyrodnik, Benedykt Dybowski – zasłynął w Dorpacie jako uzdolniony ekscentryk, który powołał Braci Mlecznych, czyli klub abstynentów. Nie można również zapomnieć, że ówcześni polscy studenci byli tak kreatywni, że stworzyli najstarszą, zaraz po studentach polskich z Breslau (Wrocław) polską korporację studencką.

Pisarz w piątej części książki przedstawia, także powstanie styczniowe na Żmudzi, polskie czołgi w Dyneburgu, czy historię Polaków internowanych na Łotwie, Litwie i w Estonii w roku 1939.

Cały zestaw książek o Kresach jest niezwykle wartościowy historycznie. Oczywiście nie oddaje on historii zwykłych ludzi, którzy zamieszkiwali te strony, a później musieli je opuścić, moim zdaniem wielka szkoda. Myślę, że byłoby super, gdyby właśnie jeden tom poświęcić zwykłym Polakom i ich sytuacji na Kresach. Trzeba, jednak napisać, że pod względem wartości merytorycznej zestaw jest naprawdę ciekawy. Ponieważ każda z publikacji traktuje o czymś innym, można je czytać razem, jak i osobno, co jest dodatkowym atutem. Dziś jako Polacy pamiętamy o tym, że ziemie te kiedyś należały do nas. Mimo to uważam, że mamy o nich naprawdę małe, albo żadne pojęcie, dlatego pozycje typu serii Pana Kopra są potrzebne, dla edukacji przyszłych pokoleń.

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Fronda

 

Szwedzka odwaga

„Świat wokół nas jest tajemnicą. A człowiek nie jest lepszy od czegokolwiek
innego. “

Carlos Castandera

Publikacje skandynawskie mają to do siebie, że nie każdy może je czytać. Tak jak z filmami, które także są dość specyficzne, książki również pisane są w jedynym swego rodzaju stylu, który nie każdemu pasuje. Prywatnie skandynawskie filmy mnie męczą, ale literatura jest moim zdaniem naprawdę warta uwagi. Wśród skandynawskich pisarzy mam swoich ulubionych jak np. Camila Läckberg, Jo Nesbo, czy Ninni Schulman. Książki tych Autorów, od pierwszej strony wprawiały mnie w zachwyt, a ich akcja, napięcie i tajemnicą, a także przeskoki w czasie sprawiają, że czyta się je jednym tchem.

Niedawno miała swoją premierę kolejna książka z serii dobrego thrillera szwedzkiego Pani Emmy Angstrom Wspaniała śmierć. Mrok i psychologia, które są motywami przewodnimi tego dzieła, wciągają czytelnika w wyśmienitą, pełną zwrotów akcji fabułę, obok której nie można przejść obojętnie.

Główna bohaterka Julia to wydaje się spełniona żona, matka oraz pani domu. To idylliczne życie przerywa nagłe zniknięcie jej męża, które jest dla kobiety niespodziewanym szokiem. Niestety policja niewiele może zrobić w tej sprawie, bez dowodów i poszlak dochodzenie dochodzi do punktu, w którym zostaje przerwane, a sama kobieta zaczyna podejrzewać, że jej idealne życie było skrupulatnie tworzonym kłamstwem. Julia odkrywa, że jej mąż nie był tym, za kogo go miała, a najgorsze jest to, że ona, jak i ich dzieci stają przed ogromnym niebezpieczeństwem.

Sytuacja z tą powieścią jest o tyle ciekawa, że temat to archetyp powtarzany przez lata w różnych publikacjach. Nie mogę zliczyć, ile tego typu powieści przeczytałam, jednak jest coś, co tę książkę wyróżnia, a mianowicie, to, że Autorka wygląda na dość spokojną zrównoważoną osobę, a mimo to tworzy brutalne, wręcz psychicznie sadystyczne pozycje. Objętość publikacji może Was zwieść, ponieważ powieść jest naprawdę krótka, ale jej treść momentami szokuje. Tutaj zwroty akcji, fabuła oraz bohaterowie sami w sobie nie są najważniejsi, we Wspaniałej śmierci najważniejszy jest wgląd w ludzką psychologię, przedstawiony w sposób delikatnie mówiąc brutalny. Przyznam, że było to dla mnie ciekawe doświadczenie. Nigdy jeszcze nie czytałam szwedzkiej publikacji, która napisana jest tak rozbudowanym, oraz brutalnie prawdziwym językiem. Z reguły książki skandynawskie mają całą masę opisów, ale użyte w nich zwroty są raczej delikatne, co może powodować szybkie znudzenie czytelnika. Pani Angstrom ucieka, jednak od tej reguły i funduje nam szybki jak wiatr, thriller dla ludzi o mocnych nerwach.

Nie wiem, czy wyszło coś jeszcze w naszym pięknym kraju tej Autorki, ale muszę przyznać, że wśród pisarzy skandynawskich Pani Angstrom ma największą odwagę na nadawanie swoim dziełom charakteru. Bezsprzecznie thriller jako gatunek powinien być mocny, trzymający w napięciu, a także mroczny. Niestety mimo całej mojej sympatii do wyżej wymienionych przeze mnie autorów, żadna z książek nie osiąga tego poziomu, co Wspaniała śmierć. Jak widać, jakość powieści nie zależy od jej objętości, co w książkach tego gatunku, nie jest tak oczywiste.

Pisarka daje nam publikacje na najwyżej dwie godziny uczciwego czytania, ale zapewnia moc wrażeń, oraz akcję trzymającą w napięciu do samego końca, z oryginalnym zakończeniem, czego chcieć więcej?

Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa LeTra